[บทสรุป] Sora no Kiseki the3rd - ประตูจันทรา 3 ปีกที่ร่อนถลาลงมา

ประตูจันทรา③ 『月の扉③』

ปีกที่ร่อนถลาลงมา 『舞い降りた翼』

Walkthrough

สถานที่	เส้นทางเงิน	ปริศนา	เจ้า จงพาเด็กสาวผู้เก็บงำประกายสีขาวบริสุทธิ์ที่ถือ [สัญลักษณ์] แสดงตนว่าเป็นนักเรียนมาหาข้า หากทำได้ [ประตู] จะเปิดออก
คำตอบ	คลอเซ่, หนังสือแจ้งผลสอบผ่าน การย้ายเข้าโรงเรียนกลางเทอม (เก็บได้จากหีบที่ชั้นดาราที่ 3 ในฉากที่ 3)	โบนัส	เนตรเหยี่ยว (HAYABUSA) 『隼眼』 (ควอทซ์)	มิร่า	6000

☆Back to The Door of Moon's Main Page☆

-เมื่อเข้าประตูไป จะได้ดูเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำค่ะ

ฤดูใบไม้ผลิ---------------
......สำหรับปีนี้ช่างเป็นฤดูใบไม้ผลิที่มาถึงช้าเสียเหลือเกิน

โรงเรียนเจนิสแห่งราชอาณาจักร 『ジェニス王立学園』

ดอกมาโนเลีย (ดอกแม็กโนเลีย) เองก็ชูช่อสีขาวทีละดอกทีละดอก
แล้วก็เคลิ้มหลับไปในฤดูใบไม้ผลิที่แสนเงื่องหงอย
และยังมีคน ๆ หนึ่ง
ที่ค่อย ๆ เยื้องย่างเข้ามาสู่โรงเรียนเจนิสแห่งราชอาณาจักรแห่งนี้............

- "ที่นี่น่ะหรือ โรงเรียนเจนิสแห่งราชอาณาจักร........." นักเรียนหญิงเข้าใหม่คนหนึ่ง พูดกับตัวเองที่ด้านหน้าประตูใหญ่ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป โดยไม่ได้รู้ตัวว่ามีชายปริศนาผมแดงเอนกายนอนอยู่บนหลังคา กำลังไล่สายตามองดูเธอ
- "......โ---ฮ่...... โน่นน่ะเหรอ นักเรียนเข้าใหม่ที่เขาร่ำลือกัน"
- "แกว๊ก!" เสียงนกขับขานสั้น ๆ ชายปริศนาหันไปมองทางต้นเสียง "เหยี่ยว......? ไม่สิ ฮายะบุสะงั้นเหรอ......"

"ในตอนนั้น ได้สาบานเอาไว้ว่าจะไม่ขอพึ่งพาใครอีก
เพราะรังเกียจการมีชีวิตอยู่อย่างผูกมัด
เพราะรังเกียจการมีชีวิตอยู่อย่างล่องลอยไปตามกระแส
......ดิฉันจะก้าวเดินไปด้วยขาของตัวเอง
นั่นเป็นความมุ่งมั่นที่เก็บไว้ในใจเงียบ ๆ เพียงคนเดียว
แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ตรงไหนสักแห่งภายในใจว่า
นั่นเป็นเพียงแค่คำแก้ตัวเท่านั้นเอง------------"

ห้องเรียนภาควิชาสังคมศาสตร์ - คาบอบรมรวมชั้นปี 1

- ภายในชั้นเรียน "อาจารย์วิโอล่า" 『ウィオラ先生』 อาจารย์ประจำชั้นภาควิชาสังคมศาสตร์เรียกให้นักเรียนทุกคนหันมามองหน้าชั้นเรียน

อาจารย์วิโอล่า "เธอชื่อคุณคลอเซ่ รินซ์จ้ะ เรียนอยู่หลักสูตร เอ่อหลักสูตร...... สังคมศาสตร์ อื้ม เป็นนักเรียนในความรับผิดชอบของครูเอง ---------เอ้าคุณคลอเซ่ ทักทายเพื่อน ๆ หน่อยสิจ๊ะ"
คลอเซ่ "......ค่ะ ------------------------นักเรียนเข้าใหม่ชั้นปี 1 คลอเซ่ รินซ์ค่ะ เฝ้ารอมานานที่จะได้มาใช้ชีวิตที่โรงเรียนอันแสนวิเศษแห่งนี้มาตลอด วันนี้ ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของพวกคุณทุกคน รู้สึกเป็นเกียรติมากค่ะ ดิฉันยังไม่ค่อยทราบอะไรมากนัก อาจจะทำให้ทุกคนลำบาก...... แต่ว่าดิฉันจะพยายาม ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

- ทุกคนในชั้นปรบมือเพื่อเป็นการแสดงการต้อนรับคลอเซ่ ที่กล่าวทักทายทุกคนได้อย่างยอดเยี่ยมงดงาม พร้อมกับยิงคำถามทั้งเรื่องการสอบเข้ากลางเทอมที่แสนจะยากยิ่งกว่าการสอบเข้าต้นปี หรือแม้แต่คำถามจิปาถะอย่างงานอดิเรกของคลอเซ่ แต่ดูเหมือนคลอเซ่ไม่ค่อยอยากจะทำตัวเด่นเท่าไรนัก เพราะสีหน้าของเธอดูลำบากใจจริง ๆ
- เมื่อเห็นเด็ก ๆ ในห้องเริ่มเจี๊ยวจ๊าว อาจารย์วิโอล่าจึงบอกให้ทุกคนเลิกส่งเสียงดัง แล้วบอกให้คลอเซ่ไปนั่งที่โต๊ะของเธอ ที่อยู่หลังห้องให้เรียบร้อย ส่วนคำถามอื่น ๆ ที่เพื่อน ๆ อยากรู้เอาไว้หลังจากหมดคาบเรียนก่อน ว่าแล้วก็ออกคำสั่งทำหน้าที่อาจารย์ให้ทุกคนเปิดหนังสือเรียนค่ะ

---

หลังจากนั้นผ่านไปประมาณ 2 สัปดาห์......
ข่าวลือเรื่อง [นักเรียนเข้าใหม่ปริศนา] ในหมู่นักเรียนก็สิ้นสุดลง
แต่หัวข้อสนทนาได้เปลี่ยนมาเป็น
นักเรียนชั้นปี 1 ที่ฉลาดเฉลียวเข้าขั้นหัวกะทิ มารยาทดี แต่ทำตัวเป็นพิธีรีตองเกินไปจนน่าอึดอัด
ต่างคนต่างคิดว่าเมื่อเวลาล่วงเลยไป
อาการเกร็ง ๆ ของเธอคงจะค่อย ๆ ลดลงไป แต่ว่า......

อาคารหลัก 『本館』
- หลังการเรียนการสอนสิ้นสุดลง บรรดานักเรียนต่างทยอยออกมาจากห้องเรียนภาควิชาสังคมศาสตร์ บางคนก็แยกย้ายกลับไปหอพัก บางคนก็แยกย้ายไปทำกิจกรรมชมรม
- "อาจารย์วิโอล่า" รีบวิ่งเข้าไปในชั้น หันซ้ายหันขวามองหานักเรียนเพื่อจะแจกเอกสารบางอย่างให้ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะแยกย้ายกันไปหมดเสียแล้ว
- "คลอเซ่" ที่ยังอยู่ในชั้นเรียนสังเกตเห็นอาจารย์วิโอล่ากำลังลำบาก เธอจึงเข้าไปอาสาให้ความช่วยเหลือ อาจารย์สาวจึงไม่รีรอที่จะฝากเอกสารให้เธอนำไปแจกเพื่อน ๆ ภาควิชาสังคมศาสตร์ โดยกำชับว่าเป็นเอกสารที่สำคัญมาก ต้องแจกให้ครบทุกคนค่ะ
- เมื่ออาจารย์วิโอล่าขอตัวรีบไปประชุมอาจารย์ต่อ ให้บังคับ "คลอเซ่" ให้ไปแจกเอกสาร (เป็นตารางหน่วยกิตประจำปีของหลักสูตรสังคมศาสตร์) ตามนี้ได้เลยค่ะ
(1) อาคารหลัก - ห้องเรียนภาควิชาสังคมศาสตร์ 『本館・社会科教室』
- "ลอยซ์" 『ロイス』 กับ "เซลม่า" 『セルマ』 ที่กำลังคุยกันเรื่องสาธารณรัฐคาลวาร์ดบ้านเกิดของลอยซ์กันอยู่ค่ะ
(2 คนนี้รู้สึกว่าคลอเซ่มารยาทดีก็จริง แต่ด้วยความที่เวลาพูดกับเพื่อน ๆ ในระดับเดียวกันก็มักจะใช้ภาษาสุภาพ จึงทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดที่จะคุยด้วยนิด ๆ ค่ะ)

★ถ้าหากไปคุยกับคนอื่น ๆ ที่ไม่ใช่นักเรียนสาขาสังคมฯ แล้วล่ะก็ แม้คลอเซ่จะไม่รู้จัก (จำหน้าไม่ได้) พวกเขาก็รู้จักคลอเซ่กันทุกคน เพราะความยอดเยี่ยมของคลอเซ่ค่ะ

★ถ้าหากไปคุยกับ "อาจารย์ใหญ่โคลินซ์" 『コリンズ学園長』 คลอเซ่จะกล่าวขอบคุณอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก ที่อาจารย์ใหญ่กรุณารับเธอเข้ามาเรียนที่นี่กลางเทอม หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ซึ่งอาจารย์ใหญ่โคลินซ์บอกกับคลอเซ่ว่า ที่คลอเซ่ผ่านการสอบเข้ามาเรียนที่นี่ได้ ไม่ใช่เพราะอาศัยอำนาจของใคร แต่เข้ามาเรียนด้วยความสามารถของเธอเอง อย่าเก็บไปคิดมาก คลอเซ่ได้ยินก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิด ๆ ค่ะ

(2) อาคารเรียนเก่า 『旧校舎』
- "แอนตอน" 『アントン』 ที่กำลังนั่งตัดพ้อถึงฤดูใบไม้ผลิของเขาทำไมถึงมีแต่ฤดูที่เหน็บหนาวกับ "ริกซ์" 『リックス』 เพื่อนซี้ค่ะ
(แอนตอนเล่าให้คลอเซ่ฟังว่า เขาต้องเรียนปี 3 ซ้ำอีกปี ทั้ง ๆ ที่ตอนปี 1 น่ะเขาเก่งมาก ๆ คลอเซ่ได้ยินก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดีเลยค่ะ ว่าแต่มีใครจำเขาได้บ้างคะ แอนตอนคนนี้ ก็คือคนที่เอาแต่เฝ้าฝันถึงเมชาสาวน้อยที่เดินไปเดินมาหน้าห้างเอเดล และในภาค SC นายคนนี้ก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นแม่สาวคอทองแดงไอน่าเพื่อนสนิทเจ๊เชร่านั่นเองค่ะ)
(3) หอประชุม 『講堂』
- "คุราระ" 『クララ』 ที่กำลังรอโมนิก้าเพื่อนของเธอที่หลังเวทีของหอประชุม พร้อม ๆ กับ "โรดี้" 『ロディー』 เพื่อนของเธอค่ะ
(คุราระทักคลอเซ่ผิดไปเพราะนึกว่าเป็นโมนิก้า แต่คลอเซ่ดันชิงขอโทษ พอคุราระบอกว่าเธอต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ คลอเซ่ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ตอนแรกคลอเซ่ลังเลใจว่าจะเอาเอกสารให้รุ่นพี่คุราระเลยดีหรือเปล่า เพราะเห็นว่าพวกคุราระจะประชุมกัน แต่เพราะความเข้าใจผิดของคุราระที่เข้าใจว่าคลอเซ่จะมาทัศนศึกษาชมรมที่เธอเป็นประธานอยู่ คลอเซ่จึงบอกไม่ใช่แล้วเอาเอกสารมอบให้คุราระไป ทำให้คุราระผิดหวังนิด ๆ ค่ะ)

★ถ้าหากไปคุยกับ "ริเกล" 『リゲル』 นักเรียนชั้นปี 3 สาขามนุษย์ศาสตร์ที่หอประชุม เขาจะบอกว่าเขาเป็นประธานชมรมฟันดาบ ถ้าหากคลอเซ่สนใจก็สามารถอยู่รอที่นี่เพื่อทัศนศึกษาชมรมได้ค่ะ แต่น่าเสียดายที่คลอเซ่ต้องปฏิเสธ แต่เธอก็ยิ้มออกมานิด ๆ เมื่อได้ยินคำว่าฟันดาบ เพราะทำให้พลอยนึกถึงยูเลียที่คอยฝึกสอนเธอค่ะ

(4) หอพักชาย 『男子寮』
- "โลจิค" 『ロジック』 ที่หอพักชายค่ะ
(โลจิคบอกให้คลอเซ่ตั้งใจเรียน เพราะจากเอกสารที่ได้มาอันนี้ บอกว่าอีก 6 สัปดาห์หลังจากนี้จะมีการสอบ เพราะงั้นเขาจึงอยากให้คลอเซ่พยายาม แล้วมาแข่งกับเขาว่าใครจะทำคะแนนได้มากกว่ากัน ซึ่งคลอเซ่ก็ยินดีค่ะ)
- เมื่อเข้าไปใน "คลับเฮ้าส์" 『クラブハウス』 จะเกิดอีเว้นท์สมาชิกสภานักเรียนกำลังตามหาอะไรบางอย่างค่ะ
- "ท่าทางจะหาให้เจอภายในวันนี้คงจะยากอยู่นะ...... เลโอคุง จะทำยังไงกันดี" หญิงสาวผมยาวสลวยที่ชื่อ "ลูซี่" 『ルーシー』 เอ่ยขึ้น เมื่อทั้งจิลและฮันส์หมดปัญญากับการตามหาบางสิ่ง "......ช่วยไม่ได้" ชายสวมแว่นผมดำดูเอาการเอางานที่ชื่อ "เลโอ" 『レオ』 ครุ่นคิดพร้อมกับพูดต่อว่า

เลโอ "งานของสภานักเรียนชั้นกับลูซี่จะรับไปดำเนินการก่อน แต่ยังไงก็ต้องให้หมอนั่นมาลงชื่ออนุมัติ พวกนายก็รีบ ๆ ตามหาให้เจอล่ะ"

- ทั้งจิลและฮันส์ตอบรับอย่างแข็งขัน แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ค่ะ (ดูเหมือนว่าฮันส์จะตกหลุมเสน่ห์สาวสวยรุ่นพี่อย่างลูซี่นะคะ เวลาคุยกับลูซี่ที ตางี้เยิ้มเลย)
- เมื่อพวกจิลเห็นคลอเซ่ถือเอกสารเดินเข้ามา ก็เอ่ยปากให้ความช่วยเหลือ เพราะไหน ๆ พวกเธอก็ต้องวิ่งวุ่นไปโน่นไปนี่หลังจากนี้อยู่แล้ว แต่คลอเซ่ปฏิเสธอย่างชัดเจนว่านี่เป็นงานของเธอ แล้วขอตัวพวกจิลไปค่ะ
(จากตรงนี้จะได้รู้ว่า จิลเป็นรูมเมทของคลอเซ่ ซึ่งฮันส์ก็บอกว่าเป็นโอกาสดีของจิลเลย ที่จะได้อาศัยการอยู่ห้องเดียวกันกับคลอเซ่ที่แสนจะเป็นอัจฉริยะช่วยสอนหนังสือให้ แต่จิลไม่คิดแบบนั้น เพราะเธอรู้สึกว่าคลอเซ่เหมือนลูกคุณหนูมารยาทดี ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ทำให้รู้สึกห่างเหินไม่ค่อยสนิทกันเท่าที่ควร ถึงแม้ตอนนี้จะทำได้แค่ทักทายกันนิด ๆ หน่อย ๆ แต่จิลหวังว่าสักวันเธอจะสามารถพูดคุยกับคลอเซ่แบบธรรมดา ๆ ได้เหมือนเพื่อนทั่ว ๆ ไปค่ะ)

★ถ้าหากไปคุยกับ "ลูซี่" ที่ห้องสภานักเรียนบนชั้น 2 ของคลับเฮ้าส์ ลูซี่จะบอกให้คลอเซ่ไม่ต้องเกร็งถึงแม้จะเป็นการพบกันครั้งแรกกับคนของสภานักเรียน
(จากตรงนี้ลูซี่จะแนะนำตัวว่าเธอชื่อ "ลูซี่ เซลันด์" 『ルーシー・セイランド』 เป็นรองประธานนักเรียน แล้วก็บอกว่าเลโอคุงที่อยู่ตรงนั้นเป็นเลขาพ่วงตำแหน่งเหรัญญิกค่ะ คลอเซ่เห็นลูซี่ก็รู้สึกว่าเธอช่างเป็นคนที่สวยมาก ๆ เลยล่ะค่ะ)

★ถ้าลองสำรวจหน้าต่างในห้องสภานักเรียน คลอเซ่จะเห็นเชือกห้อยอยู่ด้านนอกหน้าต่าง สึกสงสัยในใจว่าเชือกนี่เอาไว้ทำอะไรนะ

(5) คลับเฮ้าส์ - ห้องล็อกเกอร์หญิง 『クラブハウス・女子ロッカー』
- "โมนิก้า" 『モニカ』 ที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้ออยู่ในห้องล็อกเกอร์หญิงเสร็จค่ะ (ต้องมาที่นี่เป็นที่สุดท้ายนะคะ ถ้ามาก่อนจะมีป้ายบอกว่ากำลังเปลียนชุดอยู่ทำให้ไม่สามารถเข้ามาในห้องล็อกเกอร์นี้ได้ค่ะ)
(ตรงนี้จะได้ทราบจากโมนิก้าว่า ปีที่แล้วอาจารย์วิโอล่าลืมแจกเอกสารสำคัญอันนี้ ทำให้ลำบากมากเลย เธอบอกว่าถึงแม้อาจารย์วิโอล่าจะเป็นคนสวยแต่ก็เป็นคนป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ไม่ใช่น้อย และก่อนที่โมนิก้าจะขอตัวไปประชุมกับคุราระเข้ามาตามถึงที่นี่ ก็กำชับให้คลอเซ่ต้องกระตือรือร้นอยู่เสมอ คลอเซ่จึงตัดสินใจว่า เธอจะต้องตั้งสติให้มั่นในทุก ๆ สิ่งที่จะทำค่ะ)

"ดิฉันอาจจะเพียงแค่ยึดติดกับบางสิ่งบางอย่างอย่างเอาเป็นเอาตายก็เป็นได้
คนที่จะเข้ามาใกล้ชิดดิฉันที่ไม่ยอมพึ่งพาใคร มีอยู่เพียงน้อยนิด
คนที่ดิฉันผู้มองไม่เห็นสิ่งใดจะยอมรับให้เข้ามานั้น ไม่มีอยู่เลย
ด้วยเหตุนี้ดิฉัน จึงได้สวดอ้อนวอนในใจต่อไปเรื่อย ๆ ว่าตัวเองต้องพยายาม
------เพื่อไม่ให้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
------เพื่อไม่ให้ถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง
เพื่อไม่ให้คลาดสายตาไปจากตัวดิฉันเอง---------......"

- กว่าจะตามแจกเอกสารให้ทุกคนเสร็จก็เป็นเวลาเย็นซะแล้ว คลอเซ่เดินออกมาด้านนอกคลับเฮ้าส์ แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าลืมเอกสารในส่วนของเธอไว้ที่ห้องเรียน
- หลังจากไปหยิบเอกสารที่ลืมบนโต๊ะในห้องเรียนแล้ว ในขณะที่ออกมา ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันถึงเรื่องของเธอดังมาจากห้องเรียนอีกฝั่ง ถึงแม้จะได้ยินไม่ค่อยปะติดปะต่อ แต่ก็พอจับใจความได้ว่า พวกเขากำลังคุยถึงเรื่องที่เธอเป็นอัจฉริยะ คลอเซ่ได้ยินก็ยิ่งรู้สึกกดดัน แล้วก็คิดว่าตัวเองต้องรีบกลับไปทบทวนบทเรียนแล้วก็ต้องตรวจดูหน่วยกิตด้วยค่ะ
- ที่ด้านหน้าอาคารหลัก คลอเซ่รู้สึกเหนื่อย ๆ จึงเดินไปนั่งพักที่ขั้นบันได พลางถอนหายใจอย่างอ่อนล้า

- "โย่ ว่าไงนักเรียนใหม่" ในขณะที่คลอเซ่กำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว ชายปริศนาผมแดงก็เข้ามาทัก คลอเซ่ตกใจ หันไปมองที่เขา จากลักษณะท่าทางและการแต่งตัวก็พอจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนของสภานักเรียน
- "เล็กเตอร์" ชายผมแดงบอกชื่อของเขา พลางเดินไปข้าง ๆ คลอเซ่ "โอ้โห วันนี้พระอาทิตย์ตกดินสวยนะเนี่ย" เขามองไปยังพระอาทิตย์ยามเย็นที่ทอแสงสีแดงนวลตา

คลอเซ่ "อะ............ คะ ค่ะ......"

- เล็กเตอร์นั่งลง พลางถามคลอเซ่ว่ารู้สึกยังไงกับโรงเรียนแห่งนี้ คลอเซ่จึงบอกไปว่าเป็นโรงเรียนที่ดีมาก ๆ มีทั้งอุปกรณ์การเรียนการสอนที่ครบครัน มีทั้งบรรยากาศที่เหมาะจะเป็นสถานที่ที่จะทุ่มเท เมื่อเล็กเตอร์ได้ยินคำตอบก็หัวเราะออกมาดังลั่น โดยที่คลอเซ่ก็ได้แต่งง ๆ กับท่าทีของเล็กเตอร์

เล็กเตอร์ "เฮ้อ~ ไม่ได้คิดถึงเรื่องการใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนว่าเป็นยังไงบ้างเลยนะเนี่ย เท่าที่เห็น ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนุกสนานกับมันเท่าไหร่เลย?"
คลอเซ่ "อะ เอ่อ............ เรื่องนั้น ถึงดิฉันยังไม่ค่อยชินกับโรงเรียน ถึงยังไปไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ก็จริงแต่ว่า...... ดิฉันก็จะพยายามค่ะ......!"

- คลอเซ่ตอบเล็กเตอร์อย่างจริงจัง

เล็กเตอร์ "อืมม์............ เธอน่ะ...... มาที่นี่เพื่อจะทำเรื่องพรรค์นั้นเองน่ะเหรอ?"
คลอเซ่ "! เอ๊ะ......?"
เล็กเตอร์ "หึ............ เฮ้อ~ เธอเนี่ยจริงจังจังน้า~ นาน ๆ ทีก็หัดปล่อยวางซะบ้างสิ?"
คลอเซ่ "เอ่อ อะ เอ่อคือ......!? ดะ ดิฉัน...... ระ เรื่องนั้น......"

- เล็กเตอร์ล้มตัวลงนอน มองไปทางคลอเซ่

เล็กเตอร์ "ชั้นน่ะนะ...... ถึงจะเห็นแบบนี้แต่ก็เป็นประธานสภานักเรียนเชียวนา~ ไง? สภานักเรียน ออกจะสบายใช่มั้ยล่ะ?"
คลอเซ่ "............ชวนอยู่ หรือคะ?"
เล็กเตอร์ "สนใจมาทำให้หยาดเหงื่อแห่งวัยรุ่นหลั่งไหลไปด้วยกันกับชั้นมั้ย!? (น้ำเสียงราบเรียบ)"

- คลอเซ่นิ่งเงียบ มองเล็กเตอร์อย่างไม่พอใจ แต่เล็กเตอร์ยังคงยิ้มร่าด้วยท่าทางสบาย ๆ

เล็กเตอร์ "อ้าว เลิกเก๊กแล้วเรอะ"
คลอเซ่ "(คะ คน ๆ นี้...... เป็นถึงประธานสภานักเรียน ก็ต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมสินะ ตะ แต่ว่า...... ยังไงดีล่ะ...... ถ้าจะให้พูดล่ะก็ ให้ความรู้สึกพึ่งพาไม่ได้เลย......)"
เล็กเตอร์ "อ๊า จริงสิคาบที่มิเรียเข้าสอนเนี่ยน่ารำคาญจริงแฮะ คราวหน้าจะกลบเกลื่อนยังไงดีน้า~...... มิเรียยิ่งเป็นพวกโกรธแบบเป็นฟืนเป็นไฟซะด้วยสิ......"
คลอเซ่ "....................................... (นึกแล้วเชียว ว่าพึ่งพาไม่ได้............) .............อะ เอ่อ ดิฉัน ต้องกลับไปที่หอพักแล้ว......"

- เมื่อคลอเซ่เห็นว่า คุยกับคนแบบนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ก็ขอตัวกลับหอพักก่อน เธอลุกขึ้นยืน

เล็กเตอร์ "ถ้ายืนขึ้นตรงมุมนั้นแล้วล่ะก็...... ......จะเห็นนะ!"

- คลอเซ่รวบกระโปรง ถอยกรูดไปข้างหลัง ชักสีหน้าไม่พอใจ

คลอเซ่ "ขอตัวก่อนนะคะ!"

- คลอเซ่รีบวิ่งกลับไปที่หอทันที

เล็กเตอร์ "ทางนั้นน่ะมันหอพักชาย"

- คลอเซ่หยุดกึก แล้วกลับหลังหันวิ่งไปอีกทาง โดยไม่แม้แต่จะกล่าวคำขอบคุณเล็กเตอร์

เล็กเตอร์ "เฮ้อ...... เป็นพวกหัวรั้นจังน้า......"

- หลายวันให้หลัง หลังเลิกเรียน............ -

- ป้ายหน้าห้องของสภานักเรียน ติดประกาศไว้ว่า เรื่องต่าง ๆ ให้พวกนักเรียนจัดการเอง เพราะหน้าที่ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ของสภานักเรียนก็คือ "การค้นหา" ค่ะ (แน่นอนว่าอย่างที่รู้ ๆ กันอยู่ ว่าพวกเขาต้องไปค้นหาอะไร)
- "จิล" และ "ฮันส์" ออกมาจากห้องสภานักเรียนด้วยความหงุดหงิดที่หาตัวประธานปิศาจจอมโดดไม่เจอ ว่าแล้วก็ตัดสินใจว่ายังไง ๆ วันนี้ก็ต้องตามจับตัวให้ได้

- ตัดมาที่ "คลอเซ่" กำลังนั่งครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียวที่ม้านั่งในสวนหย่อมหน้าอาคารหลัก จิลและฮันส์เดินผ่านมาก็ถามว่าเห็นรุ่นพี่เล็กเตอร์หรือเปล่า คลอเซ่ชักสีหน้าไม่พอใจ ทำให้พวกจิลรู้ทันทีว่าประธานวายร้ายของพวกเธอต้องไปทำอะไรให้คลอเซ่โกรธแน่ ๆ ว่าแล้วก็รีบขอโทษขอโพยกันเสียยกใหญ่
(ตรงนี้จะได้ทราบด้วยนะคะ ว่าคลอเซ่เก่งกาจขนาดไหน เพราะที่เธอมีเวลาว่างจนถึงกับมานั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ได้ ก็เพราะเธอทบทวนบทเรียนเสร็จแล้วนั่นเองค่ะ ส่วนเรื่องของเล็กเตอร์ ดูเหมือนว่าจะทำให้พวกจิลปวดหัวกันมากทีเดียวค่ะ)

คลอเซ่ "............อะ เอ่อคือ...... รุ่นพี่เล็กเตอร์เขา เป็นคนที่ชอบก่อปัญหาถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"
จิล "หืม? อ๋อ............ จะว่าชอบก่อปัญหาก็ใช่อยู่ แต่นิสัยนั่นแหล่ะที่เป็นปัญหาจริง ๆ ลำพังหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ย หนีหายไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นนะยังทำให้วุ่นวายไปทั่ว แค่ตามเช็ดตามล้างเรื่องร้องเรียนที่เข้ามาจากทางโน้นทีทางนี้ทีก็แสนจะลำบากลำบน......"
ฮันส์ "[ควบคุมตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้] คือนโยบายในการทำงานของสภานักเรียน ทำให้รู้สึกเหมือนไม่ใช่สภานักเรียนขึ้นมาแล้วเนี่ย"
คลอเซ่ "เช่นนั้น เองหรือคะ......"

- จิลและฮันส์สงสัยกับสีหน้าท่าทางเป็นกังวลของคลอเซ่ แต่เมื่อจิลถามคลอเซ่รีบปฏิเสธว่าไม่มีอะไร พร้อมกับบอกว่ารุ่นพี่เล็กเตอร์นอนอยู่บนหลังคาคลับเฮ้าส์ (ซิกเป็นคนหาเจอ) พวกจิลได้ยินดังนั้นก็ขอบคุณรีบวิ่งไปปฏิบัติหน้าที่ควบคุมตัวต่อ
- คลอเซ่ยืนมองพวกจิลจนลับตา "รุ่นพี่เล็กเตอร์...... ท่าทางจะเป็นคนขาดความรับผิดชอบจริง ๆ สินะ......" คลอเซ่ยืนครุ่นคิด "(แต่ว่า เมื่อตอนนั้นเขา...... ......ถามดิฉันสินะ......?)"

"ดิฉัน มาที่นี่เพื่อมาทำเรื่องเช่นนั้นน่ะหรือ?"

- พวกจิลปีนขึ้นหลังคาเพื่อไปตามจับตัวเล็กเตอร์ แต่ทว่า พอขึ้นมาเล็กเตอร์กลับหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เมื่อเห็นคลอเซ่กำลังเดินมาแถว ๆ คลับเฮ้าส์ จิลและฮันส์ก็ตัดสินใจลงไปถามที่อยู่ของเล็กเตอร์จากคลอเซ่อีกทีค่ะ
- เมื่อคลอเซ่เห็นพวกจิลเดือดร้อนจริง ๆ เธอจึงไม่รีรอที่จะเรียก "ซิก" 『ジーク』 มาช่วย แต่น่าเสียดายที่ฝีเท้าของเล็กเตอร์นั้นรวดเร็ว ขนาดที่ซิกยังไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เล็กเตอร์อยู่ที่ไหน คลอเซ่จึงตัดสินใจร่วมมือกับพวกจิลตามหาเล็กเตอร์เองค่ะ
(พวกจิลบอกว่า เรื่องฝีเท้าของเล็กเตอร์ไม่น่าตกใจเท่าเรื่องที่คลอเซ่สามารถคุยกับสัตว์รู้เรื่อง แถมยังบอกว่าเป็นเพื่อน ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงอีกตะหาก พวกจิลจึงรู้สึกทึ่งในตัวคลอเซ่มาก ๆ ค่ะ)
- เมื่อ "คลอเซ่" รวมพลกับ "จิล" และ "ฮันส์" แล้ว ก็ไปตามล่าหารุ่นพี่ปิศาจจอมโดดตามนี้ได้เลยค่ะ

★หากไปคุยกับ "โรดี้" 『ロディー』 ที่ห้องล็อกเกอร์ชาย บนชั้น 2 ของคลับเฮ้าส์ ฮันส์จะเผลอบอกเพื่อนของเขาว่า เขาเข้าสภานักเรียนก็เพราะรุ่นพี่ลูซี่ ซึ่งจิลก็เพิ่งรู้เหตุผลที่ฮันส์ชวนเธอมาเข้าสภานักเรียนก็คราวนี้แหล่ะค่ะ (แต่ดูเหมือนลูซี่จะป๊อบมาก ๆ เพราะโรดี้ก็แอบปลื้มเธอเหมือนกันค่ะ และแล้วก็เกิดสถานการณ์เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด!?)

★หากไปคุยกับ "อาจารย์ใหญ่โคลินซ์" โคลินซ์จะบอกว่าเมื่อกี๊เล็กเตอร์เพิ่งมานอนที่โซฟาในห้องนี้นี่เองค่ะ (ทุกคนหน้าเหวอไปเลยเมื่อรู้ว่าแอบนอนในนี้ แต่ดูเหมือนอาจารย์ใหญ่จะไม่ว่าอะไรเล็กเตอร์เลยนะคะเนี่ย จะว่าอาจารย์ใหญ่โคลินซ์ใจดีก็ไม่น่าจะใช่ทั้งหมด เอ... เพราะอะไรกันนะ?) เมื่อเราลองไปสำรวจโซฟาจะพบว่าโซฟายังอุ่น ๆ อยู่ แสดงว่ารุ่นพี่เล็กเตอร์จะต้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแถว ๆ นี้แน่นอนค่ะ

★หากไปคุยกับ "อาจารย์มิเรีย" 『ミリア先生』 และ "อาจารย์ลาทีโอ" 『ラティオ先生』 ที่ห้องพักอาจารย์ อาจารย์ลาทีโอจะบอกว่าเมื่อกี๊เล็กเตอร์คุงเพิ่งมานั่งเก้าอี้ของอาจารย์มิเรียเองค่ะ ส่วนอาจารย์มิเรียก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยอมไม่ได้ที่เจ้าบ้าเล็กเตอร์แอบมานั่งเก้าอี้ของเธอ

★หากไปคุยกับ "ลูซี่" ที่ชั้น 2 ของอาคารหลัก เธอกำลังคิดอยู่ว่าคราวนี้จะเอากุญแจมือไปใส่เลยดีหรือเปล่า (โหด?) แถมรุ่นพี่สาวคนสวยยังคิดไปไกลอีกว่า เล็กเตอร์น่ะมีวิชาเคลื่อนย้ายพริบตา เธอก็เลยตามจับตัวไม่ได้ง่าย ๆ (ที่เขาว่าเหนื่อยจัด ๆ จิตจะเตลิดนั่น มันเป็นแบบนี้นี่เอง)

★หากไปคุยกับ "พาทอม" 『パトム』 ที่ห้องเรียนภาควิชาธรรมชาติวิทยา บนชั้น 2 ของอาคารหลัก เขาจะนึกว่าพวกเราหารุ่นพี่เลโออยู่ ทำให้พวกเราต้องแก้ข่าวว่าคนที่เป็นประธานสภานักเรียนน่ะ คือรุ่นพี่เล็กเตอร์ ไม่ใช่รุ่นพี่เลโอ (เฮ้อ คนเขาจะเข้าใจผิดก็ไม่แปลกเลยนะเนี่ย)

★หากไปคุยกับ "นักการปาคูส" 『用務員パークス』 ที่หน้าหอประชุม ปาคูสจะบอกว่าเมื่อกี๊เพิ่งเห็นเล็กเตอร์คุงนั่งอยู่ตรงม้านั่ง เมื่อเราลองไปสำรวจม้านั่งจะพบว่าม้านั่งยังอุ่น ๆ อยู่ แสดงว่ารุ่นพี่เล็กเตอร์จะต้องอยู่แถว ๆ นี้แน่ ๆ ค่ะ

- ซึ่งที่ ๆ "เล็กเตอร์" อยู่ก็คือระเบียงด้านในหอประชุมนั่นเองค่ะ (เราจะมาหาเล็กเตอร์ที่นี่เลยก็ได้นะคะ)

จิล "เจอ~ตัว~แล้ว~...... เอ้า ยอมให้จับซะดี ๆ!!"
ฮันส์ "ประธานครับ อย่าสร้างความเดือดร้อนเพิ่มอีกเลย"

- เล็กเตอร์ยังคงนั่งบื้อ อ่านหนังสือฮัมเพลงต่ออย่างสบายอารมณ์ ทุกคนได้แต่เหงื่อตกไปตาม ๆ กัน

คลอเซ่ "เอ่อ............ นะ หนังสือเล่มนั้น......??"
เล็กเตอร์ "[พจนานุกรมพูดจาประสาเหมียวในชีวิตประจำวัน] เหมียววฟ่อ อื้มเหมียว☆ อุเมี๊ยวเหมียววว♪♪"

- เล็กเตอร์ตอบจริงจังก่อนที่จะทำหน้าตาอ้อน ๆ ร้องเหมียว ๆ จนทุกคนหน้าซีดเผือก จิลอดรนทนไม่ไหวทุบเล็กเตอร์ปึ้ก ๆ ไม่มียั้งมือ

"ดิฉันที่ดำเนินชีวิตอยู่อย่างเอาจริงเอาจัง
ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น วิ่งไปบนโลกอันกว้างใหญ่ที่ว่างเปล่ามาตลอด
ไม่เพียงแต่ทำอะไรไม่สำเร็จ ยังไม่สามารถโบยบินไปบนฟากฟ้าได้อีกต่างหาก
ในตอนที่หยุดยืนอยู่เฉย ๆ
ก็พบว่าสวนจำลองในกล่องเล็ก ๆ ใบนั้น ช่างกว้างใหญ่เสียจนน่าตกใจ
---------นั่นสินะ
ดิฉันมาที่นี่ เพื่อสิ่งใดกันแน่......?"

- ------หลังจากนั้น คลอเซ่ได้เข้าชมรมฟันดาบ เพื่อที่วิชาดาบที่ยูเลียฝึกสอนมาจะได้ไม่ทื่อลงไป
นอกจากจะเข้าร่วมกิจกรรมของชมรมแล้ว ยังได้ช่วยจิลกับฮันส์ในการตามตัวเล็กเตอร์อยู่บ่อย ๆ -

---

- ผ่านไปประมาณ 1 เดือน -
- และแล้วฤดูกาลนั้นก็มาถึงโรงเรียนแห่งราชอาณาจักร!! -

- "ฮันส์" นั่งทบทวนบทเรียนอยู่ในห้องสภานักเรียน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะแก้โจทย์ที่อ่านอยู่ไม่ได้สักที
- "เล็กเตอร์" เดินหน้าระรื่นเข้ามาในห้องพลางพูดขึ้นเมื่อเห็นฮันส์กำลังคร่ำเคร่งว่า "อ้อ ฤดูกาลแห่งการสอบงั้นสิ เป็นนักเรียนเนี่ยก็ลำบากเหมือนกันน้า~"

ฮันส์ "รุ่นพี่เอง (อย่างน้อย) ก็เป็นนักเรียนเหมือนกันนะครับ ไม่อ่านหนังสือเตรียมสอบบ้างหรือครับ?"
เล็กเตอร์ "สอบเหรอ~...... สอบ~ส๊อบ~สอบ~......"
ฮันส์ "(ท่าทางเหมือนจะไม่มีความตั้งใจที่จะสอบเลยนี่............)"

- "อ๊ะ มาอยู่ที่นี่เอง" "ลูซี่" เดินหน้าเข้มเข้ามาในห้อง (แน่นอนว่า พอเห็นรุ่นพี่สุดที่เลิฟแล้ว กระทาชายนายฮันส์ต้องยิ้มแก้มปริ)

ลูซี่ "นี่เล็กเตอร์ ไปอ่านหนังสือได้แล้ว!"
เล็กเตอร์ "ดะ เดี๋ยวดิลูซี่ ชั้นน่ะน้า............"

- แต่ลูซี่ไม่พูดพล่ามทำเพลง เข้าชาร์จดังปึ้ก พร้อมทั้งกระชากคอเสื้อลากตัวเล็กเตอร์ออกไปอ่านหนังสือกับเธอทันที (และแน่นอนว่า ฮันส์ก็ไม่วายยังคงปลื้มรุ่นพี่ลูซี่เวอร์ชั่นโหดเช่นกัน)

- และแล้วก็ถึงชั่วโมงขึ้นเขียง นักเรียนภายในโรงเรียนเจนิสพยายามเต็มที่กับการสอบ มีเพียงแต่ "เล็กเตอร์" เท่านั้นที่หลับคาโต๊ะอย่างไม่เกรงใจใคร "คลอเซ่" ที่นั่งข้าง ๆ ก็ได้แต่มองดูอย่างหน่ายใจ

- ที่หน้าบันไดชั้น 2 ของอาคารหลัก "จิล" และ "ฮันส์" อยู่ในสภาพที่เหนื่อยอ่อนจากการสอบอันแสนสาหัสสมกับเป็นโรงเรียนแห่งราชอาณาจักร ส่วน "คลอเซ่" ที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบ ก็ถล่มตัวเช่นเคยบอกกับพวกจิลว่า เธอก็ทำได้เรื่อย ๆ ค่ะ
(ดูเหมือนคลอเซ่จะเริ่มสนิทสนมกับพวกจิลมากขึ้นแล้วนะคะ เพราะเธอไม่ค่อยเกร็งเหมือนก่อน ทั้งยังหัวเราะอย่างสดใสเมื่อพูดคุยกันกับพวกจิลด้วยล่ะค่ะ)
- "เลโอ" ที่เพิ่งออกมาจากห้องสอบ บอกพวกจิลว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะเริ่มกลับมาดำเนินกิจกรรมของสภานักเรียน ให้จิลและฮันส์ไปประชุมกันที่ห้องสภานักเรียนตอนบ่าย 2 ด้วย แถมรุ่นพี่สุดเฮี้ยบคนนี้ยังหันมาบอกคลอเซ่ด้วยว่า ถ้าหากสนใจก็ให้ไปร่วมฟังได้ ซึ่งคำพูดนี้ พวกจิลเข้าใจได้ทันทีเลยว่า รุ่นพี่เลโออยากให้คลอเซ่ไปร่วมประชุมด้วยนั่นเองค่ะ

- หลังกินข้าวกินปลากันเสร็จเรียบร้อย "คลอเซ่", "จิล" และ "ฮันส์" ก็มาร่วมประชุมกับพวกรุ่นพี่ที่ห้องสภานักเรียน (ด้วยความประหลาดใจที่รุ่นพี่ปิศาจจอมโดดก็อยู่ด้วย) ค่ะ

เลโอ "......รู้สึกว่าจะมาครบทุกคนแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้นหัวข้อของวันนี้ ก่อนอื่นก็............"
เล็กเตอร์ "ชั้นอยากจะถามถึงความฝันในอนาคตของทุกคนเอาไว้น่ะ! 3 คนตรงนั้นน่ะ! บอกความฝันในอนาคตมาคนละ 1 ข้อสิ!"

- ความเงียบย่างเข้ามาสู่ในห้อง มีเพียงแต่เสียงดัง "ปึ้ก!!" จากหมัดหนัก ๆ ของลูซี่ที่เดินเข้าไปต่อยเล็กเตอร์เท่านั้นที่ดังขึ้น
(ทั้ง ๆ ที่เป็นประธานสภานักเรียนแท้ ๆ แต่ดูเหมือนว่า เล็กเตอร์จะทำให้บรรยากาศการประชุมหมดความขลังไป เพราะมุข (หรือไม่ใช่มุขกันแน่นะ) ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรของเขาค่ะ)

- "เฮ้อ เหนื่อยชะมัด......" จิลโอด "เหนื่อยที่ต้องคอยตามหาคุณเล็กเตอร์ก็จริง แต่พอเจ้าตัวอยู่ก็เหนื่อยเหมือนกันแฮะ...... แต่สิ่งเดียวที่พอจะเยียวยาความเหนื่อยได้ ก็คือการได้เจอหน้ารุ่นพี่ลูซี่นั่นเอง" ฮันส์สำทับ (+กับหยอดความรู้สึกหวานอมเลี่ยนให้คนอื่นฟัง) ในขณะที่เดินลงมายังระเบียงทางเชื่อมระหว่างคลับเฮ้าส์และอาคารหลักหลังจากการประชุมเสร็จสิ้นลง
- "เล็กเตอร์" ออกมาจากคลับเฮ้าส์เจอพวกคลอเซ่พอดี และเล็งเห็นว่าพวกคลอเซ่ท่าทางว่าง ๆ จึงฝากงานให้คลอเซ่ไปส่งรายงานให้กับนายกเทศมนตรีรูอัน โดยให้เหตุผลว่า เลโอชอบทำตัวน่ารำคาญ แถมพวกจิลต้องไปดูงานกับพวกหัวหน้าชมรมต่าง ๆ เพราะงั้นก็เลยฝากให้คลอเซ่ทำค่ะ (แล้วทำไมไม่ไปทำเองล่ะเนี่ย)

เล็กเตอร์ "เอ๊ะ คลอเซ่ มีขนนกติดอยู่บนหัวน่ะ"
คลอเซ่ "เอ๊ะ......!"

- เล็กเตอร์เดินเข้าไปหยิบขนนกออก คลอเซ่เขินจนหน้าแดง

เล็กเตอร์ "......ซิกสินะ จริงสิเห็นพูดว่าใกล้จะถึงฤดูผลัดขนแล้วนี่"
คลอเซ่ "(สะ สังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่...... หรือว่าจะเป็นตอนสอบ? อะ อายจังเลย......) ! รุ่นพี่คะ รู้เรื่องซิกด้วยเหรอคะ!? ละ แล้วที่บอกว่าพูดน่ะ......"

- เล็กเตอร์ไม่ตอบคำถามคลอเซ่ แต่กลับหันหลังเดินกลับไป พร้อมทั้งฝากฝังให้ไปส่งรายงานค่ะ

คลอเซ่ "(จริง ๆ แล้วเนื้อแท้เป็นคนที่เช่นไรกันแน่นะ......)"

- คลอเซ่มองไล่หลังเล็กเตอร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พวกจิลบอกว่าเรื่องที่มีขนนกติดอยู่บนหัวคลอเซ่ เป็นเรื่องที่รุ่นพี่เล็กเตอร์แต่งขึ้น เพราะจิลและฮันส์ไม่เห็นว่าจะมีอะไรติดอยู่บนหัวคลอเซ่เลย คลอเซ่รู้สึกอายมาก ๆ ที่โดนแกล้งอีกแล้วค่ะ
- ส่วนเรื่องไปส่งรายงานพวกจิลบอกให้พวกเธอไปทำเองก็ได้ เพราะนอกจากจะไม่ใช่หน้าที่ที่คลอเซ่ต้องทำแล้ว ตอนนี้ก็ใกล้เวลา 5 โมงเย็นที่ทางโรงเรียนเคอร์ฟิวด้วยค่ะ
(จากตรงนี้ จะรู้ว่าก่อนหน้านี้คลอเซ่จะเคยไปคฤหาสน์นายกเทศมนตรีอยู่บ่อย ๆ ด้วยนะคะ พวกจิลได้ยินก็สงสัยว่าทำไมคลอเซ่ถึงต้องไปหานายกเทศมนตรีกะเขาด้วย แต่เรื่องราวจะเป็นยังไงก็เถอะ คลอเซ่ซะอย่างเรื่องแบบนี้หมู ๆ ว่าแล้วพวกจิลก็ขอตัวแยกไปทำงานก่อนค่ะ)

★หากไปคุยกับ "ฮันส์" ที่ห้องล็อกเกอร์ชาย บนคลับเฮ้าส์ชั้น 2 ฮันส์จะบอกว่าต้องไปขออนุญาตออกไปข้างนอกจากอาจารย์ใหญ่เสียก่อนค่ะ

★หากไปคุยกับ "เลโอ" ที่ห้องสภานักเรียน บนคลับเฮ้าส์ชั้น 2 จะได้รับ 200 มิร่าจากเลโอ (คลอเซ่รู้ทันทีเลยว่า ที่รุ่นพี่เลโอให้เงินมาก็เพื่อตอบแทนที่ตัวเธอโดนใช้งาน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นสมาชิกของสภานักเรียนค่ะ) และถ้าคุยกับเลโออีกครั้ง เขาจะพึมพัมว่าเดือนหน้าเล็กเตอร์จะถึงเวลาแล้ว คลอเซ่ก็ได้แต่งง ๆ ว่ารุ่นพี่เลโอพูดถึงเรื่องอะไรค่ะ

★หากไปคุยกับ "เล็กเตอร์" ที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ บนอาคารหลัก จะพบว่าเขากำลังเก๊กเข้มทำหน้าที่เป็นประธานสภานักเรียนที่น่าภาคภูมิใจของโรงเรียน เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ที่มาดูงานที่นี่ค่ะ (ถ้าไปคุยกับอาจารย์ใหญ่โคลินซ์แล้ว เล็กเตอร์จะหายตัวไปค่ะ)

★หากไปคุยกับ "ริเกล" ที่ห้องเรียนภาควิชามนุษยศาสตร์ บนอาคารหลักชั้น 1 ถ้าคุยครั้งที่ 2 เขายอมรับว่าเขาทำคะแนนแพ้เลโอ แต่ยอมไม่ได้ที่ทำคะแนนได้น้อยกว่าเจ้าเล็กเตอร์ค่ะ แถมเรายังได้รู้ชื่อเต็ม ๆ ของรุ่นพี่เลโอคือ "เลโอ ลอเลนท์" 『レオ・ローレンツ』 ก็คราวนี้อีกด้วยนะคะ

★หากไปคุยกับ "โรดี้" ที่ห้องเรียนภาควิชามนุษยศาสตร์เหมือนกัน จะรู้ว่าเขาไม่ยอมแพ้ฮันส์เรื่องรุ่นพี่แน่ ๆ ว่าแล้วก็เขียนจดหมายถึงรุ่นพี่ที่รักต่อไป

- ไปคุยกับ "อาจารย์ใหญ่โคลินซ์" เพื่อขออนุญาตให้ออกนอกเขตโรงเรียนค่ะ
(ในตอนที่คลอเซ่เดินออกจากห้องไป โคลินซ์เห็นคลอเซ่มีสีหน้าสดใสดูดีขึ้นมาก็รู้สึกดีใจมาก ๆ ค่ะ แต่น่าสงสัยว่าทำไมโคลินซ์ถึงทิ้งท้ายให้เป็นปริศนาว่า ที่คลอเซ่มีสีหน้าที่ดูดีขึ้นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะเขาคนนั้น... เขาคนนั้นที่ว่า หรือว่าจะหมายถึงเล็กเตอร์กันแน่นะ)
- ออกไปที่ประตูโรงเรียนได้เลยค่ะ
เมืองท่ารูอัน 『海港都市ルーアン』
- เมื่อมาถึงเมืองรูอัน คลอเซ่รู้สึกแปลก ๆ เพราะเพิ่งเคยใช้วิธีเดินมาที่เมืองเป็นครั้งแรก ส่วนครั้งสุดท้ายที่เธอมาก็คือ ช่วงที่เกิดสงครามร้อยวันค่ะ
- ในขณะที่คลอเซ่กำลังคิดว่าจะไปหาที่ฆ่าเวลารอสะพานใหญ่แลนแกรนด์ยกลงที่ไหนดี ก็เหลือบไปเห็นรุ่นพี่ "เล็กเตอร์" เดินเข้าไปในคาสิโนบาร์ ลาวันทาร์พอดี คลอเซ่เห็นท่าไม่ดีที่รุ่นพี่เข้าไปในคาสิโนบาร์ จึงตัดสินใจเข้าไปตามตัวโดยไม่รอช้าค่ะ
- ที่ชั้น 2 ของคาสิโนบาร์ เล็กเตอร์กำลังเล่นสล็อตแมชชีนอย่างมีความสุข คลอเซ่เดินข้าไปว่ากล่าวเล็กเตอร์ ถามว่ามาทำอะไรในที่แบบนี้ เพราะรู้ ๆ กันอยู่ว่านักเรียนห้ามเล่นการพนัน แต่เล็กเตอร์กลับตีหน้าระรื่นบอกว่า "โอ้ ก็รู้อยู่แล้ว แต่ถึงยังไงชั้นก็เป็นประธานสภานักเรียนนะ!" ทำให้คลอเซ่กังวลใจ สงสัยว่าเล็กเตอร์เป็นประธานฯจริง ๆ น่ะเหรอ คราวหน้าเธอคงต้องไปสอบถามกับอาจารย์ใหญ่โดยตรงแล้ว
- เสียงระฆังบอกเวลายกสะพานลงดังขึ้น คลอเซ่จึงบอกให้รุ่นพี่เล็กเตอร์รออยู่ที่นี่ เสร็จงานแล้วเธอจะมารับค่ะ
- เมื่อฝากซองรายงานไว้ที่ "เลขากิลเบิร์ต" 『秘書ギルバート』 (ที่แฟน ๆ ไม่ได้เห็นความเป็นผู้เป็นคน แต่ก็ยังไม่ลืมหลงตัวเองมาซะนาน) ที่ขอรับเอกสารแทน "นายกเทศมนตรีดัลมอร์" ที่ออกไปข้างนอกแล้ว คลอเซ่ก็รีบกลับมาที่คาสิโนบาร์ แต่ทว่า รุ่นพี่เล็กเตอร์หายไปแล้ว เมื่อลองถาม "โอนเนอร์ ชูพิลล่า" 『シュピーラ・オーナー』 ดู ก็รู้ว่ามีผู้หญิงมารับตัวท่านเล็กเตอร์ไปเมื่อกี๊นี้แล้ว และก่อนรับตัวไปก็โดนต่อยไป 1 หมัดด้วยค่ะ คลอเซ่ได้ยินอย่างนี้ก็พอจะเดาได้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นรุ่นพี่ลูซี่อย่างแน่นอนค่ะ
ถนนเลียบทะเลเมเว 『メーヴェ海道』
- ในขณะที่เข้าไปยัง "ถนนป่าละเมาะวิสต้า" คลอเซ่ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังหาของบางอย่างอยู่ พอเธอเข้าไปทัก และช่วยหาหินสีแดงที่สวยมาก ๆ ที่เขาทำตกแถว ๆ นี้ให้ค่ะ ซึ่งพอหาหินสีแดงที่ว่าพบแล้ว เด็กน้อยก็กล่าวขอบคุณคลอเซ่พร้อมทั้งบอกว่าเขาชื่อ "ครัม" 『クラム』 ค่ะ
(คลอเซ่อาสาจะพาครัมไปส่ง แต่ครัมบอกว่าไม่ต้อง คลอเซ่จึงแกล้งบอกว่าเธอกำลังหลงทาง อยากจะหาบ้านคนเพื่อถามทาง อยากจะให้ครัมช่วยพาไปหน่อยค่ะ ครัมได้ยินก็เลยยินดีและยอมให้คลอเซ่ไปด้วยกันกับเขาค่ะ)
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเชีย 『マーシア孤児院』
- เมื่อครัมพามาถึงบ้านของเขา สีหน้าที่เพิ่งจะเปี่ยมไปด้วยความสุขของคลอเซ่ก็ฉายแววแห่งความเศร้าออกมา ใช่แล้ว... ที่นี่คือ "สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเชีย" สถานที่อันแสนสำคัญของเธอ ที่เธอเคยมาพึ่งพาอาศัย และตัดสินใจเดินจากไป เพื่อที่จะเข้มแข็งขึ้นโดยไม่พึ่งพาใครนั่นเอง
- เมื่อคลอเซ่คิดได้ว่า ตัวเธอในตอนนี้เข้มแข็งขึ้นแล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่าง พร้อมทั้งขอให้ครัมช่วยพาเข้าไปด้านในค่ะ
- ด้านในนั้นเอง ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคุ้นตายืนกำลังยืนรอครัมอยู่

ผ.อ. เทเรซ่า "ครัม หายไปไหนมาคะ? ทุกคนหาตั้ง......"

- สายตาของ "ผ.อ. เทเรซ่า" 『テレサ院長』 ไปหยุดอยู่ที่คลอเซ่

ผ.อ. เทเรซ่า "เอ๊ะ? คุณคือ...... คลอเซ่ใช่หรือเปล่า? แหมโตขึ้นเยอะเลย......"
คลอเซ่ "..........อาจารย์......เทเรซ่า...... อาจารย์...... อาจารย์คะ......!"

- คลอเซ่ถลาตัวเข้าไปกอดเทเรซ่า "อะ อาจารย์คะ เอ่อ...... ......หนะ หนู............" คลอเซ่ตัวสั่นพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

ผ.อ. เทเรซ่า "อ้าวตายจริง หน้าตาตอนร้องไห้ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ"
คลอเซ่ "กะ ก็หนู............!"

- คลอเซ่นิ่งเงียบ แต่ยังคงกอดเทเรซ่าแน่น ครัมเห็นก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
- คลอเซ่ถอยออกมา พลางหัวเราะกลบเกลื่อน "อ๊ะฮะฮะ............ ขะ ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ตกอกตกใจ หนูรู้สึกดีใจก็เลยเผลอ......" แต่เทเรซ่ากลับยิ้มอย่างอ่อนโยนและบอกกลับคลอเซ่ว่า "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ" ทำให้คลอเซ่รู้สึกดีใจมาก ๆ ค่ะ
(จากตรงนี้จะได้รู้ว่า คลอเซ่เพิ่งมารู้ช่วงนี้ว่าคุณลุง "โจเซฟ" ผู้มีพระคุณอีกคนของเธอ สามีของผ.อ. เทเรซ่าเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุตอนออกไปซื้อของที่เมืองรูอันเมื่อ 4 ปีที่แล้วค่ะ พอได้ยินคลอเซ่ก็โทษตัวเองว่าเอาแต่คิดเอาเองว่า ไม่ควรมาที่นี่ แต่เมื่อรู้แบบนี้แล้วก็ได้แต่ขอโทษที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่ที่นี่เป็นเสมือนสถานที่สำคัญของเธอแท้ ๆ ถ้าหากเธอมาเร็วกว่านี้ล่ะก็ แต่น้ำตาของคลอเซ่ก็หยุดไหล เมื่อเด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าลงมา และทักทายกับเธอด้วยบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสดใสค่ะ)

"หลังจากวันนั้น ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่
ดิฉันก็จะโผล่หน้ามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
บางที ดิฉันคงจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยจริง ๆ
ดิฉันที่ยังคงอ่อนแอ เก็บความรู้สึกโหยหาสถานที่ที่ให้ความอบอุ่น
ห้อมล้อมไปด้วยไออุ่นจากอาจารย์ที่คิดถึงและเด็ก ๆ ที่น่ารัก
ดิฉันมีเพื่อนกับเสียงหัวเราะที่จะมาเติมหัวใจให้เต็มอยู่ที่นี่แล้ว
ไออุ่นของวันวานเมื่อสมัยยังเด็ก
ความทรงจำเพียงหนึ่งเดียวของดิฉันที่ไม่รู้จักคำว่าพ่อแม่......
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจึงยังคงอยู่ที่นี่และไม่เคยเปลี่ยนไป
พร้อม ๆ กับความทรงจำอันนั้น......
ดิฉันรู้สึกสงบ......
ที่ได้โกหกหลอกลวงตัวเองเรื่อยมา
ใช่แล้วล่ะ จิตใจของดิฉันน่ะ.........
------ไม่ได้สวยงามถึงขนาดนั้นหรอก"

---

- ------1 เดือนให้หลัง -

โรงเรียนเจนิสแห่งราชอาณาจักร 『ジェニス王立学園』
- ความมืดโรยตัว "คลอเซ่" วิ่งหน้าตั้งรีบกลับเข้าไปในโรงเรียน ยิ่งทีเธอก็ยิ่งใช้เวลาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านานขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งวันนี้ก็เช่นเดียวกัน
- เมื่อคลอเซ่เข้าไปในห้องพักของเธอในหอหญิง ก็ต้องตกใจเมื่อเห็น "จิล" ยืนรอเธออยู่ในห้องมืด ๆ

จิล "กลับ~มา~แล้ว~เหรอ~......!"
คลอเซ่ "กะ กลับมาแล้วค่ะคุณจิล เอ่อ...... มีอะไรหรือเปล่าถึงได้ไปยืนอยู่ตรงนั้น? แถมยังไม่เปิดไฟอีก......"
จิล "เฮ้อ~............ ก็ท่านคลอเซ่อันเป็นที่รักไม่อยู่ ก็เลยรู้สึกเหง๊าเหงานะสิค้า~ ช่วงนี้ทุกครั้งที่มีวันหยุดก็ออกไปข้างนอกอย่างระรื่นชื่นบาน แล้วก็ไม่ค่อยกลับมาอีกต่างหาก ไปถึงไหนมาจนมืดค่ำป่านฉะนี้?"
คลอเซ่ "ขะ ขอโทษนะคะ ที่กลับมาเลยเวลาปิดประตูอีกแล้ว......"
จิล "อ๋อ ทางนี้น่ะไม่เป็นไรหรอก ก็กลบเกลื่อนอาจารย์ได้อย่างแนบเนียนนี่นา แต่ว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ อาจจะความแตกเข้าสักวันก็ได้นะ?"
คลอเซ่ "ขะ ค่ะ นั่นสินะคะ...... จากนี้ไปจะรีบกลับมาให้เร็วขึ้นค่ะ (ถ้าไม่เช่นนั้น ก็จะโดนอาจารย์เทเรซ่าโกรธเข้าให้ด้วยนี่นา)"

- คลอเซ่เดินไปที่เตียง แต่ดูเหมือนจิลยังมีเรื่องที่อยากถามคลอเซ่อยู่อีก "แล้วไปไหนมาบ่อย ๆ ล่ะ?? หรือว่าจะเป็น~............ ......ผู้ชาย!!" จิลยิ้มเจ้าเล่ห์ถามคลอเซ่ด้วยความสงสัยใคร่รู้

คลอเซ่ "มะ ไม่ใช่นะคะ แค่ไปบ้านคนรู้จัก......"
จิล "โฮ่ คนรู้จัก คนรู้จักสินะ!? แล้วรู้จักกันแบบไหนยังไงเอ่ย!!?"
คลอเซ่ "อะ เอ่อ...... สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเชียน่ะค่ะ พอดีเคยได้รับความช่วยเหลือมาก่อนหน้านี้......"

- คลอเซ่ตอบจิลอย่างมีความสุข แต่จิลกลับรู้สึกผิดหวังที่คลอเซ่ไปแค่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเท่านั้น (แล้วอยากจะให้คลอเซ่ไปที่ไหนล่ะเนี่ย)

จิล "......แต่ก็สมกับเป็นคลอเซ่ล่ะนะ"
คลอเซ่ "......เอ๋?"
จิล "ใช่เลยใช่เลย ไปให้ความช่วยเหลือเด็ก ๆ ที่น่าสงสารเนี่ย คือไปอุทิศตนใช่มั้ยล่ะ"
คลอเซ่ "................................"
จิล "แหม ๆ แม่นักเรียนดีเด่นนี่!"
คลอเซ่ "..................มะ...... ไม่ได้น่าสงสารนะคะ!!"

- คลอเซ่ตะเบ็งออกมาด้วยเสียงอันดังด้วยความไม่พอใจ

คลอเซ่ "ดะ เด็ก ๆ พวกนั้น ไม่ได้ [น่าสงสาร] สักหน่อย แล้วดิฉันก็ไม่ได้อุทิศตัวอะไรด้วย! ขอตัวก่อนนะคะ!!"

- คลอเซ่วิ่งออกไปนอกห้อง ทิ้งให้จิลยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกไม่สบายใจว่าพูดอะไรไม่ดีออกไปหรือเปล่า
- "......ดิฉัน............ ไม่ใช่คนแบบนั้น......" คลอเซ่รำพึงกับตัวเองที่ด้านนอกหอพักหญิงด้วยแววตาเศร้าสร้อย

คลอเซ่ "ไม่ใช่นักเรียนดีเด่น...... ............ไม่ได้อุทิศตน......! ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มาเรียนเพื่อเหตุผลแบบนั้นสักหน่อย......!!"

- บังคับ "คลอเซ่" ไปสงบสติอารมณ์ที่บันไดทางขึ้นหน้าอาคารหลักได้เลยค่ะ (ซึ่งตอนที่บังคับได้เนี่ย อยากจะแวะไปที่ไหนก่อนก็ได้นะคะ แต่หอพักชาย-หญิงคลอเซ่จะไม่เข้าไป เพราะยังไม่อยากเจอใครค่ะ)

★หากไปคุยกับรุ่นพี่ "ลูซี่" ที่เพิ่งเคลียร์งานจนเสร็จในห้องสภานักเรียนบนคลับเฮ้าส์ ชั้น 2 ลูซี่จะสังเกตเห็นว่าคลอเซ่ไม่ค่อยร่าเริง แต่คลอเซ่ก็บอกว่าไม่มีอะไร ลูซี่จึงบอกว่าให้คลอเซ่รีบ ๆ กลับก่อนเวลาปิดประตูจะดีกว่า ซึ่งคลอเซ่ก็รับปากด้วยสีหน้าไม่สบายใจ คิดในใจว่า ตอนนี้เธอรู้สึกไม่อยากกลับมาที่นี่เลยค่ะ

- ที่หน้าอาคารหลัก คลอเซ่นั่งลงพลางคิดในใจ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าในใจของเธอทำไมถึงได้เต้นรัวแบบนี้ และทำไมเธอถึงได้ทำอะไรแบบนั้นลงไป
- ตัดมาอีกด้านหนึ่ง "จิล" เข้ามาในหอชาย เพื่อมาปรึกษาฮันส์ค่ะ
- ห้องของฮันส์จะอยู่บนชั้น 2 ด้านในสุดค่ะ เลือกคำสั่งแรกเรียกฮันส์แล้วบุก เอ๊ย เข้าห้องไปเลยค่ะ

ฮันส์ "ทำไมเหรอ มาเอาป่านนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"
จิล "อืมม์~...... เปล่าหรอก~............"
ฮันส์ "ปากบอกว่าเปล่าแต่หน้าน่ะไม่ได้ว่างั้นเลยนี่ ......เอาเถอะเข้ามาสิ ตอนนี้ชั้นอยู่คนเดียว"
จิล "อย่าทำอะไรแปลก ๆ ล่ะ?"
ฮันส์ "จะทำได้ไงเล่ายัยบ้า เข้ามาเร็ว ๆ เข้า"

- จิลกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง ส่วนฮันส์ก็ถามเหมือนกับรู้ว่าจิลมีเรื่องไม่สบายใจ

ฮันส์ "แล้ว? .........เกี่ยวกับคลอเซ่ใช่มั้ย?"
จิล "........................ เฮ้อ............ ปิดฮันส์ไม่มิดเลยแฮะ~ ฮันส์ เคยทะเลาะกับคลอเซ่บ้างมั้ย?"
ฮันส์ "ตอนนี้ยังไม่เคย แล้วยัยนั่นก็ไม่ค่อยจะออกความเห็นของตัวเองเท่าไหร่ด้วย ......ทะเลาะกันมาใช่มั้ย?"
จิล "อืม...... ...................................... ......รู้สึกไม่ดีกับตัวเองจัง ดูเหมือนว่าฉันจะพูดเรื่องที่กระทบจิตใจออกไปอีกแล้ว ............คลอเซ่...... โกรธมากเลย............"
ฮันส์ "โกรธ!? คลอเซ่คนนั้นเนี่ยนะ? เจ๋งไปเลยแฮะ...... รู้สึกอยากเห็นขึ้นมานิด ๆ เลย......"

- จิลหงุดหงิด บอกให้ฮันส์ตั้งใจฟังหน่อย ซึ่งตอนนี้จิลรู้สึกผิด คิดว่าตัวเองคงไม่มีหน้าไปพบคลอเซ่อีกแล้ว ทำให้ไม่อยากกลับห้องเลย จึงขอฮันส์ว่าคืนนี้ขอเธอนอนที่นี่ได้มั้ย แน่นอนว่าฮันส์ต้องปฏิเสธ พร้อมทั้งแนะว่าให้กลับไปขอโทษคลอเซ่ตรง ๆ ดีกว่า เพราะถ้าขอโทษไปตรง ๆ คลอเซ่ต้องให้อภัยแน่นอน

- จากตรงนี้จะมีตัวเลือกให้ 2 ข้อ ไม่ว่าจะเลือกข้อไหน ก็สามารถดำเนินเรื่องต่อไปได้ค่ะ ซึ่งตัวเลือกที่ว่า ก็ตามนี้เลยนะคะ
(1) วันนี้ไม่กลับไปแล้ว 『今日はもう帰らない』
- จิลจะไม่ยอมกลับหอ เพราะคิดว่าคลอเซ่คงไม่ยอมพูดกับเธอแน่ ๆ ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอน คว่ำหน้าถอนหายใจอย่างหมดหวัง ฮันส์ก็พอจะเดาความรู้สึกของจิลที่ไม่อยากสูญเสียเพื่อนไปออก แต่แล้วจิลก็ดันหลับไปซะงั้นน่ะค่ะ
- ประจวบกับรุ่นพี่ "เลโอ" ที่พักห้องเดียวกับฮันส์กลับมาพอดี แล้วเห็นจิลนอนหลับอยู่บนเตียง จึงบอกฮันส์ว่า ให้ออกไปนอนข้างนอกด้วยกันกับเขา โดยที่ฮันส์ไม่มีโอกาสได้แก้ตัวเลยค่ะ
(2) วันนี้จะกลับไปแต่โดยดี 『今日のところは大人しく帰る』
- จิลจะยอมกลับหอไปแต่โดยดีค่ะ แต่ฮันส์ก็พอจะเดาความรู้สึกของจิลที่ไม่อยากสูญเสียเพื่อนไปออก และรู้สึกเป็นห่วงจิลมากค่ะ
- ประจวบกับรุ่นพี่ "เลโอ" กลับเข้าห้องมาพอดี ฮันส์จึงรู้จากปากของรุ่นพี่เลโอว่า เขาเพิ่งสวนกับจิลที่ด้านนอก ซึ่งจิลกำลังร้องไห้อยู่ ฮันส์ยังไม่ทันได้อธิบายอะไร รุ่นพี่เลโอก็มองเห็นเตียงยับยู่ยี่ ก็เข้าใจไปแล้วว่า....
- ตัดมาที่ด้านหน้าอาคารหลัก "คลอเซ่" ยังคงนั่งถอนหายใจด้วยความไม่สบายใจอยู่คนเดียว
- "[ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองตอนนี้เลย]" เล็กเตอร์เดินมาสวมรอยพูดด้านหลังคลอเซ่ ซึ่งคลอเซ่ก็บอกเล็กเตอร์ว่าอย่ามายืนด้านหลังเธอแบบนี้ เพราะรู้สึกไม่ดีค่ะ

- แต่เล็กเตอร์ก็ยังคงหัวเราะระรื่น บอกว่า "ฮะฮะฮะ วันนี้อารมณ์ไม่ดีสุด ๆ เลยนะเนี่ย" แล้วก็นั่งลงข้าง ๆ คลอเซ่

เล็กเตอร์ "(อืมม์ สีหน้าไม่ดีเลยแฮะ......)"
คลอเซ่ "..................................... ......ดิฉันโหยหามาตลอด ไม่ว่าจะชีวิตความเป็นอยู่แบบสามัญธรรมดา ไม่ว่าจะครอบครัว ไม่ว่าเพื่อนฝูง...... .........แต่ว่ากลับไปได้ไม่ดีอย่างที่คิด ไปได้ ไม่ดีเลยค่ะ...... ..................................."
เล็กเตอร์ "............อย่างนี้นี่เอง ก็เลยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาจี๊ด ๆ จนไปตวาดคนที่เข้าใจอะไรผิด ๆ ไปใช่มั้ย"

- คลอเซ่หงุดหงิด หันมาบอกว่า "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ อย่าเหมาดิฉันรวมกับรุ่นพี่สิคะ ......ดิฉันคิดอยู่เสมอว่าคุณจิลเป็นคนสำคัญ แต่ว่า...... ดิฉันไม่ได้ทำอะไรผิด......!" สีหน้าของคลอเซ่เผยให้เห็นถึงความไม่สบายใจอีกครั้ง

คลอเซ่ "ไม่ว่าจะเป็นความเห็นอกเห็นใจ...... ไม่ว่าจะการอุทิศตน...... มันไม่ใช่เหตุผลเช่นนั้นค่ะ สถานที่แห่งนั้นไม่ได้เป็นเช่นนั้น ......ไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสาร! ไม่ใช่เช่นนั้น ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะดิฉันชอบตัวเองที่เป็นอยู่ เพราะรู้สึกว่ามันสำคัญอย่างบริสุทธิ์ใจ...... ก็เพราะเคยอยู่ที่นั่นมาก่อน......! ดิฉันไม่ใช่นักเรียนดีเด่น ดิฉันเพียงแค่...... ......อยากจะมีครอบครัวเท่านั้น......!!"

- คลอเซ่ตัวสั่น สะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้

คลอเซ่ "(ไปได้ไม่ดีจริง ๆ ...... ทั้งครอบครัว ทั้งเพื่อน...... มือของดิฉันเอื้อมไปไม่ถึงสักอย่าง......!)"
เล็กเตอร์ "อืม~ม์"
คลอเซ่ "......รุ่นพี่น่ะ ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพยามยามอย่างจริงจังบ้างหรือคะ!? ไม่มีอุปสรรคหรือเรื่องที่ต้องยอมให้ไม่ได้บ้างเลยหรือคะ!? "
เล็กเตอร์ "โอ๊ะโอ น่ากลัวจังเลยแฮะ~"
คลอเซ่ "......พอแล้ว ............เฮ้อ...... ถึงจะโกรธรุ่นพี่ไป ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา......"

- คลอเซ่เงียบไป ไม่สนใจเล็กเตอร์อีก

เล็กเตอร์ "..................แล้ว? สุดท้ายก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองโกรธไปเพื่ออะไร"

- คลอเซ่รู้สึกหงุดหงิดอีกรอบ

คลอเซ่ "............รุ่นพี่ ไม่ได้ตั้งใจฟังเลยสินะคะ ที่ดิฉันโกรธ เอ่อ ไม่ใช่เรื่องที่มาเห็นอกเห็นใจ...... ......สำหรับดิฉันน่ะไม่ได้เป็นเพราะเหตุผลเช่นนั้น......! เพราะดิฉันคิดว่าเป็นสิ่งสำคัญจริง ๆ ............!!"
เล็กเตอร์ "เฮ้อ~ อย่าพูดวนไปวนมาซี ชั้นหมดอารมณ์แล้วนา~"

- เล็กเตอร์ยืนขึ้น แต่ดูเหมือนคลอเซ่อยากจะให้รุ่นพี่ของเธอฟังเธออยากจะพูดต่ออีก

คลอเซ่ "ดิฉันกำลังพูดจริง ๆ จัง ๆ นะคะ กรุณาอย่าทำเป็นหูทวนลมสิคะ!"
เล็กเตอร์ "งั้น ก็ไปเคลียร์ตัวเองเองให้ชัดเจนก่อนเถอะ มันก็เหมือนกับด้ายที่พันกันยุ่งเหยิง...... ถ้าไม่แก้ที่ต้นเหตุก็รั้งแต่จะพันกันแน่นขึ้น"
คลอเซ่ "เอ๊ะ............"

- เล็กเตอร์เดินจากไปด้วยท่าทางสบาย ๆ เหมือนเช่นเคย ทิ้งให้คลอเซ่นั่งเพียงลำพัง
- ".........ก็ดี กับรุ่นพี่ยังไงก็มีแต่จะโดนล้อเลียน......" คลอเซ่นิ่งเงียบไป "(......ไม่ใช่เช่นนั้นสินะ ที่จริงแล้วรุ่นพี่เล็กเตอร์เป็นคนที่คิดและพิจารณาอะไรอย่างลึกซึ้ง......)" ดูเหมือนว่าคลอเซ่จะเริ่มคิดอะไรได้ และเอาคำพูดที่เล็กเตอร์พูดกับเธอว่า "สุดท้ายก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองโกรธไปเพื่ออะไร" และ "มันก็เหมือนกับด้ายที่พันกันยุ่งเหยิง...... ถ้าไม่แก้ที่ต้นเหตุก็รั้งแต่จะพันกันแน่นขึ้น" มาคิด ซึ่งสิ่งที่เธอกำลังโกรธอยู่นั้นก็คือ......

"............ใช่แล้วล่ะ
ดิฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้ตัวมาตลอดเวลา
ยึดติดกับบางสิ่งบางอย่างอย่างเอาเป็นเอาตาย
คิดว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องซ้ำไปซ้ำมาราวกับต้องมนต์
บางที ดิฉันคงโกรธในสิ่งที่สูญเสียไปกระมัง
เพราะเช่นนั้นต่างหาก ใจของดิฉันจึง---------......"

---

- วันต่อมา------ -

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเชีย 『マーシア孤児院』
- "จิล" หยุดยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และที่วันนี้เธอมาที่นี่ ก็เพื่อมาสอดแนม เผื่อจะรู้เรื่องเกี่ยวกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้บ้าง เพื่อจะกลับไปคุยกับคลอเซ่ได้นั่นเองค่ะ
- แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีใครอยู่ จิลก็เลยเดินชมวิวข้างทางที่ดูอบอุ่นไปเรื่อย ๆ จนไปถึงหน้าประตูบ้านพัก แต่แล้ว...... "คลอเซ่" ก็เปิดประตูออกมาพอดี เมื่อเจอคลอเซ่แบบจัง ๆ โดยไม่ทันตั้งตัว จิลก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ทักทายออกไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ แต่คลอเซ่กลับเอ่ยปากชวนจิลเข้าไปข้างในค่ะ
- "รอสักครู่นะ เดี๋ยวจะไปรินน้ำชามาให้" คลอเซ่บอกกับจิลให้นั่งรออยู่ที่โต๊ะ จิลมองไปรอบตัว แล้วตัดสินใจเดินไปหาคลอเซ่ที่กำลังต้มน้ำชาอยู่

จิล "เอ่อ คือว่า...... ขะ ขอโทษนะคลอเซ่ ที่ฉันพูดเรื่องที่กระทบจิตใจออกไป"
คลอเซ่ "ไม่เป็นไร ............................... ......คุณจิล ดิฉันน่ะ...... เสียคุณพ่อคุณแม่ไปเมื่อสมัยเด็ก ๆ ล่ะ"
จิล "เอ๋......"
คลอเซ่ "............เพราะเช่นนั้น ก็เลยเห็นเด็ก ๆ พวกนั้นเป็นเหมือนเงาสะท้อนตัวเองก็เป็นได้"

- บนโต๊ะอาหารถ้วยน้ำชาถูกวางไว้ตรงหน้าของสองสาว คลอเซ่ยังคงเล่าเรื่องของเธอที่เสียพ่อแม่ไป และเพราะเธอคิดว่าการเสียพ่อแม่ไปก็ไม่ได้เป็นเรื่องโชคร้ายอะไร และไม่อยากโดนคนอื่นพูดว่า "น่าสงสาร" ก็เท่านั้นเอง

จิล "คลอเซ่ เรื่องนั้นน่ะ......"
คลอเซ่ "อย่าเพิ่งค่ะ คุณจิล ให้ดิฉันพูดให้จบก่อน ดิฉัน............ ไม่ได้โกรธแทนเด็ก ๆ ที่อยู่ที่นี่หรอก ในตอนนั้นที่ดิฉันโกรธ ก็เพื่อตัวเองต่างหาก แล้วก็หงุดหงิดกับคำว่านักเรียนดีเด่นหรือแม้แต่อุทิศตนนั่นด้วย ....................................."
จิล "....................................."
คลอเซ่ "เป็นการแสร้งทำตัวเป็นคนดีสินะ......... แล้วพอถูกคุณจิลพูดแทงใจดำ...... ก็ไม่กล้าที่จะยอมรับมัน...... เผลอทำตัวกลบความรู้สึกนั้นด้วยการแสดงออกว่าโกรธ ............ขอโทษจริง ๆ ค่ะ"
จิล "เอ่อ...... มะ ไม่หรอ~กคลอเซ่...... ขอโทษจริง ๆ!! ฉะ ฉันน่ะไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้...... แถมยังไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับคลอเซ่เลยแม้แต่น้อย............ ไม่ได้คิดว่าเธอแสร้งทำตัวเป็นคนดีอะไรแบบนั้นเลย ต้องขอโทษจริง ๆ นะ!! อันที่จริงอยากจะขอโทษให้เร็วกว่านี้แหล่ะแต่ว่า...... ............มะ มันก็...... ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี......"
คลอเซ่ "...............อืม........."
จิล "แล้วก็ จะขอถอนคำพูดที่บอกว่าเด็ก ๆ น่าสงสารด้วย ทั้ง ๆ ที่ฉัน ไม่เคยมาที่นี่เลย...... ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รู้เลยว่าเด็กของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเด็กแบบไหน...... แต่ก็พลั้งปากพูดไปโดยไม่คิด ขอโทษด้วยนะ!!"
คลอเซ่ "............................ ......เอ่อ คุณจิล ไปดูเด็ก ๆ กันหน่อยมั้ยคะ?"
จิล "เอ๊ะ......!?"

- คลอเซ่พาจิลขึ้นไปที่ห้องนอนของพวกเด็ก ๆ ที่ชั้น 2 เมื่อจิลได้เห็นเด็ก ๆ นอนหลับกันหน้าตาน่ารักก็ชอบอกชอบใจใหญ่ พร้อมทั้งขอโทษอีกครั้งที่พูดออกไปโดยไม่ได้รู้เรื่องอะไร ซึ่งคลอเซ่ก็ขอโทษจิลเหมือนกัน เพราะเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่า ที่จิลพูดตอนนั้นไม่ได้คิดร้ายอะไร แต่เธอก็ยังทำเป็นโกรธแล้วพาลไปทั่ว แต่เรื่องที่สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่สำคํยสำหรับเธอนั้นเป็นเรื่องจริงค่ะ
- แล้วคลอเซ่ก็สารภาพว่าเมื่อคืนนี้เธอนอนไม่หลับเลย จิลก็บอกว่าเธอก็นอนไม่หลับเหมือนกัน 2 สาวมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา ว่าแล้วก็ชวนกันออกไปจากห้อง

"นี่ คลอเซ่...... ว่าจะบอกตั้งนานแล้วล่ะ......
เรียกฉันว่าจิลเฉย ๆ ได้มั้ย? เพราะฉันก็เรียกเธอเฉย ๆ มาตลอดเหมือนกัน"

"อืม นั่นสินะ...... งั้นก็จิล วันนี้ขอบคุณนะ"

"อู้ยย............! พอมาพูดต่อหน้าแล้ว ก็รู้สึกเขิน ๆ แฮะ......"

"คิกคิก......"

"เฮ้อ ไงไม่รู้จู่ ๆ ก็ง่วงนอนขึ้นมาซะเฉย ๆ ...... อากาศดี๊ดีแบบนี้ มันทานทนได้ยากจริง ๆ น้า......"

"............นี่จิล การคว้าเอาสิ่งสำคัญมาไว้ด้วยมือของตัวเองเนี่ย หมายถึงแบบนี้หรือเปล่านะ"

"หืมม์~............?"

"สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจึงยังคงอยู่ที่นี่และไม่เคยเปลี่ยนไป
แม้แต่ตอนที่ดิฉันทำตัวหัวรั้น
หรือแม้แต่ตอนที่จมอยู่กับสภาพจิตใจที่เป็นอยู่
ไม่ว่าความรู้สึกนี้จะเป็นเพียงการเสแสร้งขึ้นมาหรือไม่ก็ช่าง
ถึงยังไงดิฉันก็รักสถานที่แห่งนี้
ถึงแม้ว่าดวงตาของดิฉันจะพร่ามัว จนมองไม่เห็นแม้แต่ตัวเองก็ตาม
แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ดิฉันก็จะไขว่คว้าเอามาไว้
ไขว่คว้าตัวดิฉัน กับสถานที่อันแสนสำคัญของดิฉัน
......เพราะดิฉัน คือตัวดิฉันเอง
แล้ว ยังมีอยู่เรื่องที่นึกได้ว่า
ดิฉัน ยังไม่ได้กล่าวขอบคุณคน ๆ นั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว"

---

โรงเรียนเจนิสแห่งราชอาณาจักร 『ジェニス王立学園』
- "จิล" วิ่งตาม "เล็กเตอร์" เธอตั้งมั่นว่าวันนี้แหล่ะ ที่จะต้องจับตัวเขาเพื่อไปทำงานให้ได้ แต่ฝีเท้าของปิศาจจอมโดดช่างว่องไวนัก พอเลี้ยวเข้าหลังตึกคลับเฮ้าส์ไปก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือแต่เพียง "คลอเซ่" ที่ชนกับจิลเข้าจัง ๆ ทำให้แผนที่จะไล่ต้อนเล็กเตอร์ของทั้ง 2 คนล้มไม่เป็นท่า พร้อมกับเสียงเย้ยหยันของเล็กเตอร์ที่ดังมาจากบนหลังคาคลับเฮ้าส์ ซึ่งพอเขาหยอกจนหนำใจก็วิ่งหายลับตาไป (บนหลังคาเนี่ยนะ) จิลรีบวิ่งไปหาที่อื่นทันที แต่คลอเซ่รู้นิสัยของเล็กเตอร์ดี ว่าที่ ๆ คิดว่าเขาอยู่เขาจะไม่อยู่ แต่ที่ ๆ คิดว่าเขาไม่อยู่เขาจะอยู่
- บังคับ "คลอเซ่" ออกตามหาเล็กเตอร์ได้เลยค่ะ

★หากไปคุยกับ "โรดี้" ที่ด้านหลังหอประชุม เขาจะบอกว่าเขาสารภาพรักกับรุ่นพี่ลูซี่ไปแล้ว แต่กลับโดนปฏิเสธทันทีแบบไม่ทันตั้งตัวเลย แถมสีหน้าท่าทางของรุ่นพี่ในตอนนั้น เหมือนจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วอีกต่างหาก แต่ถึงยังไงเรื่องนี้เขาก็ไม่บอกฮันส์แน่ ๆ ว่าเขาเพิ่งโดนปฏิเสธมา ไม่งั้นฮันส์จะยิ่งได้ใจค่ะ

★หากไปคุยกับ "อาจารย์ใหญ่โคลินซ์" ที่ห้องอาจารย์ใหญ่ในอาคารหลัก คลอเซ่จะถามว่าอาจารย์ใหญ่ให้ความไว้วางใจในตัวเล็กเตอร์หรือเปล่า ซึ่งอาจารย์ใหญ่บอกว่า เพราะเล็กเตอร์เป็นคนที่รู้ตน เข้าใจดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร แล้วการกระทำนั้นจะให้ผลแบบไหน ก็เลยปล่อยให้เล็กเตอร์ทำตามใจชอบค่ะ แต่ที่พูดมามันต่างกับการให้ความไว้วางใจนิดหน่อย เพราะอาจารย์ใหญ่โคลินซ์คิดว่าเล็กเตอร์เป็นประธานนักเรียนที่น่าสนใจไม่น้อย ซึ่งคลอเซ่ก็รู้แล้วว่า ถึงเล็กเตอร์จะชอบแกล้งทำตัวไร้แก่นสาร แต่ก็เป็นคนที่คิดอะไรได้ลึกซึ้งจริง ๆ แต่ยกเว้นเรื่องหนีหายเนี่ยแหล่ะค่ะ ที่คลอเซ่ยังรับไม่ค่อยได้

★หากไปสำรวจบอร์ดติดประกาศที่ชั้น 1 ของอาคารหลัก จะพบว่าผลสอบออกแล้ว และที่น่าตกใจก็คือ คนที่ได้คะแนนมาเป็นอันดับ 1 ของชั้นปี 3 ก็คือ เล็กเตอร์ อลันดอล ปิศาจจอมโดดที่ชอบก่อปัญหาและไม่ค่อยเข้าเรียนนั่นเองค่ะ (ถ้าสำรวจอีกครั้งจะทราบว่า ที่ 2 คือรุ่นพี่เลโอ ส่วนที่ 3 ก็คือกัปตันชมรมฟันดาบ ริเกล และอันดับ 1 ของชั้นปี 1 ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ตัวคลอเซ่เองนั่นแหล่ะค่ะ)

- เข้าไปที่หอพักชาย "ฮันส์" กำลังตามหาเล็กเตอร์กับรุ่นพี่ "ลูซี่" 2 ต่อ 2 เมื่อเห็นโอกาสกำลังเหมาะ ฮันส์จึงถามรุ่นพี่สุดสวยว่า คิดว่าอะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดในโลก โดยแนะแนวทางไว้ว่า อย่างเช่นความรัก แต่ลูซี่บอกว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ "พลังในการต่อสู้" ค่ะ ถึงฮันส์จะอึ้งไปครู่นึง แต่เขาก็คิดในใจว่า ถ้าเป็นรุ่นพี่ลูซี่ ไม่ว่าจะ (โดนต่อย) กี่ครั้งเขาก็ยอมค่ะ
- ไปที่ข้างเวทีด้านขวามือในหอประชุม "จิล" กำลังดึงตัวผู้ชายคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เวที แต่ผู้ชายที่คิดว่าเป็นรุ่นพี่เล็กเตอร์นั้น กลับเป็น "มิค" ที่ชอบโดดเรียนไปได้ไงก็ไม่รู้ค่ะ
(ที่มิคมาอยู่ที่นี่ เพราะเขาวิ่งไล่ตามผู้ชายคนนึงมาจากหลังตึก ที่วิ่งเข้ามาที่นี่แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย ซึ่งผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่คุณก็รู้ว่าฝีเท้ายังกับนักวิ่งระดับชาติ และเนื่องจากว่ามิคไม่ค่อยร่วมกิจกรรมของทางโรงเรียนเท่าไรนัก แถมเล็กเตอร์ก็โดดเก่งพอกัน ทำให้มิคไม่รู้ว่าเล็กเตอร์ที่เขาวิ่งตามจนมาถึงที่นี่ เป็นประธานสภานักเรียนค่ะ)
- เมื่อไปคุยกับพวกจิลและฮันส์ครบแล้ว ก็ให้ไปที่ห้องสภานักเรียน สำรวจหน้าต่างเพื่อปีนขึ้นไปบนหลังคา จะพบกับรุ่นพี่ "เล็กเตอร์" ค่ะ (ถ้าต้องการทราบว่าคุยครบแล้วหรือไม่ ให้ลองหมุนฉากให้เห็นหลังคาคลับเฮ้าส์ดูนะคะ ถ้าเห็นเล็กเตอร์มานอนเอกเขนกอยู่ แสดงว่าสามารถผ่านบทได้แล้วค่ะ)
- "............อยู่บนนี้จริง ๆ ด้วยนะคะ" ในที่สุดคลอเซ่ก็ตามตัวเล็กเตอร์พบจนได้

เล็กเตอร์ "โอ้ คลอเซ่เองเรอะ วันนี้อากาศก็ดี๊ดีเนอะ~"
คลอเซ่ "......พูดแบบนั้นอีกแล้ว ถ้าว่างล่ะก็กรุณาไปทำงานด้วยเถอะค่ะ ทุกคนเขาลำบากกันอยู่นะคะ?"
เล็กเตอร์ "เปล่าสักหน่อย ชั้นก็ยุ่งอยู่นี่ไง กำลังวิเคราะห์สภาพอากาศในอีก 10 ปีข้างหน้า อย่ามาขวางได้ปะ"
คลอเซ่ "(พูดอะไรไร้สาระอีกแล้ว......)"

- คลอเซ่ยิ้มพลางคิดในใจ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และด้วยความที่เธอรู้นิสัยที่แท้จริงของเล็กเตอร์แล้ว ทำให้คลอเซ่รู้สึกได้เลยว่า ในเวลาแบบนี้แหล่ะ ที่เล็กเตอร์จะยอมรับฟังอะไรแบบจริง ๆ จัง ๆ เธอเดินไปข้าง ๆ เล็กเตอร์

คลอเซ่ "......เอ่อ รุ่นพี่เล็กเตอร์ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ"
เล็กเตอร์ "? ......หืมม์? เรื่องอะไร??"
คลอเซ่ "หลาย ๆ อย่างค่ะ ก็รุ่นพี่น่ะ คอยให้ความช่วยเหลือดิฉันอยู่เรื่อยนี่คะ แต่ว่ารุ่นพี่ก็ชอบทำเป็นกลบเกลื่อน หนีหายไปทุกที...... ตั้งแต่ตอนนั้นก็ตั้งใจมาตลอดค่ะ ว่าจะต้องกล่าวคำขอบคุณให้ชัด ๆ สักครั้ง"
เล็กเตอร์ "หืมม์~ ไม่เห็นจะรู้เลยว่าหมายถึงเรื่องอะไร~"
คลอเซ่ "หึหึ............"

- คลอเซ่นั่งลงข้าง ๆ เล็กเตอร์

คลอเซ่ "......รุ่นพี่คะ ก่อนหน้านี้เคยถามเอาไว้ใช้หรือเปล่าคะ ว่าดิฉันมาที่นี่เพื่ออะไร ดิฉัน...... รังเกียจชีวิตที่เคยเป็นอยู่มาก่อนค่ะ ได้แต่เพียงไหลไปตามสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ไม่มีสิ่งที่คว้าเอามาได้ด้วยตัวเองแม้แต่สิ่งเดียว ดิฉันรังเกียจตัวเองที่เป็นเช่นนั้น ดิฉันช่างว่างเปล่า เพราะเช่นนั้นก็เลยทำเป็นไม่คิดถึงเรื่องที่คล้าย ๆ กับคำถามของรุ่นพี่ค่ะ เพราะถ้ายอมรับว่าตัวเองอ่อนแอ ก็จะรู้สึกว่าไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างเข้มแข็งขึ้นมา...... ............................ แต่ตอนนี้ไม่ว่างเปล่าแล้วล่ะค่ะ เพราะเมื่อได้มาที่โรงเรียนแห่งนี้ เป็นเพราะรุ่นพี่เป็นเพราะทุก ๆ คนที่ช่วยสอนเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย ทำให้ดิฉันสามารถไขว่คว้าสิ่งสำคัญมาไว้ได้ด้วยมือของตัวเอง"
เล็กเตอร์ "หืม~ม์"
คลอเซ่ "......เพราะเช่นนั้น ขอบคุณมากนะคะ"
เล็กเตอร์ ".................................... .............คลอเซ่ เธอเนี่ย จริงจังจังน้า~ ไม่รู้สึกลำบากมั่งรึนั่น? เดี๋ยวเอดอสก็ตกอกตกใจหมดหรอก~☆"

- เล็กเตอร์ทำเป็นไม่ใส่ใจ พลางพูดหยอกล้อคลอเซ่เหมือนเคย

คลอเซ่ "ล้อกันเล่นอีกแล้วนะคะ...... ............................. แล้วรุ่นพี่ล่ะคะ? ทำไมถึงมาที่โรงเรียนแห่งนี้?"
เล็กเตอร์ "............หืมม์? อ๋อ เรื่องนั้นน่ะนะ...... ก็เพราะมันว่างน่ะซี~ แล้วก็ไม่มีเรื่องที่ต้องทำเป็นพิเศษด้วย"
คลอเซ่ "หึหึ เช่นนั้นหรือคะ......"

- คลอเซ่ยิ้มอย่างรู้ทัน

คลอเซ่ "งั้น ก่อนอื่นก็กรุณาไปทำงานด้วยนะคะ"

- คลอเซ่ยืนขึ้น คว้าคอเสื้อเล็กเตอร์เอาไว้ "พรุ่งนี้มีประชุมนักเรียนสมัยสามัญ ยังไงวันนี้ก็จะขอให้ทำงานให้เสร็จ บนโต๊ะยังมีงานกองเท่าภูเขารอให้ไปทำเลยล่ะค่ะ" เธอพูดอย่างจริงจัง
- "เดี๋ยวก่อนดิ คลอเซ่ ถ้าเล่าให้ฟังเธอต้องเข้าใจแน่ ๆ......!" เล็กเตอร์ทำหน้าจริงจังบ้าง แต่คลอเซ่ก็รู้ทันตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่แฝงความโหดว่า "ไม่~ได้!" ว่าแล้วก็ลากตัวเล็กเตอร์ลงจากหลังคาให้ไปทำงานทันทีค่ะ

"และนี่......
เป็นโอกาสแรกและโอกาสสุดท้ายที่ดิฉันได้พูดขอบคุณเขา
ได้ขอบคุณเล็กเตอร์ อลันดอล
เพราะหลังจากนั้นเขา
ก็ยื่นเรื่องออกจากโรงเรียนกลางครัน แล้วหายตัวไปในวันถัดจากวันงานโรงเรียนของปีนั้น
(อันที่จริง เขาได้บุกเข้าไปในฉากไคลแมกซ์
ทำเรื่องตลกโปกฮา จนทำให้ละครที่สภานักเรียนเป็นเจ้าภาพจัดขึ้นพังไม่เป็นท่า)"

"และแล้ว 2 ปีผ่านไป------
ดิฉันก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง ในสถานที่ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน------"

Episode [ปีกที่ร่อนถลาลงมา] ~Fin~

☆ได้รับ "เนตรเหยี่ยว (HAYABUSA)" และ "6000 มิร่า" ค่ะ☆

Related entries:
◆ Sora no Kiseki the3rd (空の軌跡the3rd)