[บทสรุป] Sora no Kiseki the3rd - ประตูดารา 1 วันหยุดของท่านยูเลีย

ประตูดารา① 『星の扉①』

วันหยุดของท่านยูเลีย 『ユリア様の休日』

Walkthrough

สถานที่	ราชวังแกรนเซล - ทางเข้า	ปริศนา	เจ้า จงพาคมดาบพิทักษ์แห่งมหาราชวัง พร้อมทั้งดาบห้าวหาญที่รับใช้ราชวงศ์แห่งจักรพรรดิมาหาข้า หากทำได้ [ประตู] จะเปิดออก......
คำตอบ	ยูเลีย, มิวเลอร์	โบนัส	ชีพจรจรัส 『耀脈』 (ควอทซ์)	มิร่า	3000

☆Back to The Door of Star's Main Page☆

- เมื่อเข้าประตูไป จะได้ดูเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำค่ะ

ราว ๆ 2 เดือนให้หลัง จาก [เหตุอาเพศ] สิ้นสุดลง......

ราชวังแกรนเซล 『グランセル城』
- "---------ทั้งหมดนี้ คือข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับ [เหตุการณ์ประหลาด] เพคะ" ภายในท้องพระโรงของราชวังแกรนเซล "ร้อยเอกยูเลีย" 『ユリア大尉』 รายงานข้อมูลทั้งหมดให้ "ราชินีอาริเชีย" 『アリシア女王』 ฟัง

ราชินีอาริเชีย "ร้อยเอกยูเลีย ทำได้ดีมากค่ะ ที่ทำให้ความวุ่นวายสับสนถึงขนาดนั้นสิ้นสุดลง แล้วนำแสงสว่างมาสู่อาณาจักรแห่งนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกขอบคุณจากใจจริง ๆ ค่ะ"
ร้อยเอกยูเลีย "ฝ่าบาท...... ทรงตรัสเกินไปแล้ว......"
ราชินีอาริเชีย "ไม่หรอก ขอให้ข้าพเจ้าได้กล่าวขอบคุณ ในฐานะตัวแทนของประชาชนทั้งหมดเถอะค่ะ เพราะท่านเองก็บินไปบินมา เพื่อดำเนินการฟื้นฟูทุกพื้นที่ของราชอาณาจักรภายหลัง [เหตุการณ์ประหลาด] ให้ด้วยนี่คะ ทั้งยังได้ยินมาว่า ในฐานะที่ท่านเป็นผู้นำของกองกำลังรักษาพระองค์ ตอนนี้งานก็ยุ่งมาก ๆ อีกด้วย อย่างไรก็ขอให้ข้าพเจ้า ได้กล่าวขอบคุณท่านเถอะ ---------ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ"
ร้อยเอกยูเลีย "เพคะ......... เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ!"
ราชินีอาริเชีย "พวกเหรียญตราสำหรับความเหนื่อยยากของร้อยเอก ข้าพเจ้าตั้งใจจะจัดพิธีมอบให้อย่างเป็นทางการขึ้นในเร็ว ๆ นี้ค่ะ หึหึ นายพลมอร์แกนก็กล่าวเอาไว้ด้วยว่า จะกวดขันการเลื่อนขั้นเอง ข้าพเจ้าก็รอดูอยู่ว่าจะเป็นยังไงนะคะ"

- "! มะ มิได้เพคะฝ่าบาท เรื่องนั้น......" ยูเลียรีบกล่าวปฏิเสธ และพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจังว่า

ร้อยเอกยูเลีย "การคลี่คลายเหตุการณ์ในครั้งนี้ มาจากความช่วยเหลือของผู้คนมากมาย มิได้เป็นความสำเร็จของหม่อมฉันแต่เพียงผู้เดียว เพราะฉะนั้น จึงมิอาจรับพวกเหรียญตราหรือรับการเลื่อนขั้นอะไรนั่นได้......"
ราชินีอาริเชีย "......ร้อยเอกยูเลีย ที่สามารถหยุดยั้ง [เหตุการณ์ประหลาด] ลงได้นั้น อาจเป็นเพราะพลังของเหล่าผู้คนมากมายจริง ดังเช่นที่ท่านกล่าวมา ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่ต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่ปกป้องคนสำคัญ รวมทั้งเหล่าผู้คนที่อดทนยืนหยัดต่อความยากลำบาก คือผู้ที่อุทิศตัวเพื่อทำให้ [เหตุการณ์ประหลาด] สิ้นสุดลง แต่ถ้าไร้ซึ่งปีกที่เรียกว่าอัลเซยูแล้วล่ะก็ เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็มิอาจคลี่คลายลงได้ แล้วผู้ที่นำพาปีกคู่นั้นก็คือ...... ร้อยเอกยูเลีย ท่านนั่นเองค่ะ"
ร้อยเอกยูเลีย "ตะ แต่ว่า...... หม่อมฉันยังไม่คู่ควรกับเหรียญตรา แล้วก็มิอาจรับการเลื่อนขั้นได้เพคะ แล้วหม่อมฉันก็เป็นร้อยเอกมาได้ไม่นานเองด้วย ภารกิจที่สำคัญกว่านี้มันออกจะ......"
ราชินีอาริเชีย "หึหึ อย่าได้ถ่อมตนถึงขนาดนั้นสิคะ เพราะการทำอะไรมากมายให้ประสบผลสำเร็จนั้น มาจากการคิดและพิจารณาด้วยตัวท่านเองต่างหากค่ะ"

- ราชินีอาริเชียพูดจบ ก็ยืนครุ่นคิดอะไรครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนเช่นเคยว่า

ราชินีอาริเชีย "ร้อยเอกยูเลีย ข้าพเจ้าจะให้วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนของท่าน ท่านจะว่าเช่นไรคะ"

- ยูเลียได้ยินก็เกิดอาการงงเป็นอย่างมาก

ร้อยเอกยูเลีย "ฮะ............? วันหยุดพักผ่อน...... หรือเพคะ?"
ราชินีอาริเชีย "ใช่ค่ะ จากนี้ไป ข้าพเจ้าจะขอแสดงความรู้สึกขอบคุณเป็นการส่วนตัว มากกว่าเป็นการพูดคุยกันแบบพิธีรีตองนะคะ ได้ยินมาว่าร้อยเอกไป ๆ มา ๆ ระหว่างกองบัญชาการของกองทัพ กับราชวังแกรนเซลเกือบจะทุกวันสินะคะ แล้วข้าพเจ้าก็ยังได้ยินมาจากเหล่าองครักษ์ด้วยเหมือนกันว่า อยากจะให้ร้อยเอกได้พักผ่อนบ้างน่ะค่ะ"
ร้อยเอกยูเลีย "ขะ ขอประทานอภัยเพคะ ที่ทำให้เรื่องพวกนั้นมาเข้าพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาทได้......... (คงจะเป็นลูคูส หรือไม่ก็ริออนสินะ...... เจ้า 2 คนนั่น ชอบทำหน้าทำตาประมาณว่า [ร้อยเอก พักผ่อนสักหน่อยเถอะครับ] อยู่เรื่อย......!)"
ราชินีอาริเชีย "......ร้อยเอกยูเลีย วันนี้ทั้งวันกรุณาหยุดงาน แล้วพักผ่อนให้เต็มที่เถอะค่ะ แล้วตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าพเจ้าอยากจะให้ท่านทุ่มเทกับหน้าที่ ด้วยความรู้สึกใหม่ ๆ นะคะ"
ร้อยเอกยูเลีย "พะ เพคะ............ ......รับด้วยเกล้า"

- ยูเลียรับพระราชโองการขององค์ราชินีด้วยความจำยอม พลางทำความเคารพพร้อมกับกล่าวทูลลาองค์ราชินีว่า

ร้อยเอกยูเลีย "หัวหน้ากองพันแห่งกองกำลังรักษาพระองค์ ยูเลีย ชูวาร์ซ จะขออนุญาตหยุดพักผ่อนในวันนี้เพคะ"

---

- "(เลื่อนขั้นงั้นหรือ............ ถ้าตามปกติแล้วล่ะก็ คงจะเป็นเรื่องน่ายินดีสินะ......)" ร้อยเอกยูเลียเดินลงบันไดมาที่ห้องโถง พลางคิดในใจเพียงคนเดียว
- เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่าง เหล่าทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้ารักษาการณ์อยู่ ก็เดินเข้ามาทักทายร้อยเอกยูเลียด้วยความเคารพ พร้อมกับบอกว่าพวกเขาได้ยินมาจากคุณริออนที่ติดต่อมาจากค่ายเรสตอนแล้วว่า วันนี้ร้อยเอกจะหยุดพักผ่อน เพราะคุณเอโก้ก็เป็นคนยื่นคำร้องโดยตรงต่อองค์ราชินีอาริเชียด้วยตัวเอง ขอให้ร้อยเอกยูเลียได้หยุดพักผ่อนค่ะ
(เผื่อเพื่อน ๆ จะลืมว่าลูกน้องคนสนิทของยูเลียมีใครบ้างนะคะ คนแรกก็ "เจ้าหน้าที่สังเกตการณ์เอโก้" เจ้าหน้าที่สาวแสนจริงจัง ที่เหล่าหนุ่ม ๆ บนอัลเซยูต่างก็เกรงกลัวในความโหดของเธอ, "เจ้าหน้าที่บังคับการบินลูคูส" เจ้าหน้าที่หนุ่มมาดนิ่ง ผู้ทุ่มเทให้กับงาน และ "เจ้าหน้าที่สื่อสารริออน" เจ้าหน้าที่หนุ่มผู้มีสไตล์สบาย ๆ แต่หวาดกลัวเอโก้จนหัวหดค่ะ)

ร้อยเอกยูเลีย "คะ คำร้องโดยตรง.........!? (ยัยเอโก้...... จะว่าไปยัยนั่นก็ทำหน้าเหมือนกับจะบอกอะไรสักอย่าง...... ......แย่จริง ๆ เจ้า 3 คนนั่น เหมือน ๆ กันหมด......!)"

- จากนั้น ทหารองครักษ์ก็รู้สึกเป็นห่วง เพราะได้ยินมาว่าการซ่อมแซมอัลเซยูล่าช้าออกไปอีก ถ้าเป็นไปได้พวกเขาก็อยากจะไปช่วยงานซ่อมแซมด้วยเหมือนกัน แต่ยูเลียบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะถึงยังไงพวกเอโก้ทั้ง 3 คนก็อยู่ที่ค่ายเรสตอนกันหมด ทั้งยังมี "หัวหน้าช่างซ่อมบำรุงกุสตาฟ" คอยให้ความช่วยเหลืออยู่ด้วย ดังนั้น การซ่อมแซมจะต้องคืบหน้าไปได้อย่างแน่นอนค่ะ
- "......ว่าแต่ องค์หญิงทรงเสด็จออกไปข้างนอกแล้วอย่างนั้นหรือ?" ร้อยเอกยูเลียเอ่ยถามเหล่าลูกน้องของเธอ
- "ถ้าคลอเดียล่ะก็ ออกเดินทางไปได้สักครู่แล้วล่ะ" เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น ที่ต้นเสียงนั้นก็คือ "ดยุคดิวนัน" 『デュナン公爵』 ซึ่งกำลังเดินลงบันไดมาพร้อม ๆ กับ "หัวหน้าพ่อบ้านฟิลลิป" 『フィリップ執事』 ค่ะ

ดยุคดิวนัน "วันนี้มีกำหนดการดูงานที่ราชคฤหาสน์เอลเบน่ะ ทำไม ไม่เคยได้ยินมาก่อนงั้นหรือ?"
ร้อยเอกยูเลีย "ดยุคดิวนัน...... มะ ไม่เคยค่ะ.................. ......ถ้าเป็นไปได้ดิฉันเอง ก็อยากจะขอตามเสด็จไปด้วยเหมือนกัน"
ดยุคดิวนัน "หืมม์...... งานคุ้มครองน่ะเหรอ จะว่าไปรู้สึกว่าเธอจะอาสารับงานคุ้มครองคลอเดียมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่ แต่เราว่าเจ้าควรเลิกใส่ใจงานระดับคุ้มครองอะไรนั่นได้แล้ว"
ร้อยเอกยูเลีย "คะ ค่ะ............"

- ยูเลียตอบรับด้วยความไม่สบายใจ

ดยุคดิวนัน "......เอาเถอะ เหล่าองครักษ์ก็ติดตามไปด้วยตั้งหลายนาย ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก"
ร้อยเอกยูเลีย "ค่ะ............ ขอบคุณมากค่ะ ท่านดยุค"

- ว่าแล้วดยุคดิวนัน ก็บอกให้ฟิลลิปรีบ ๆ ตามเขาไปเคลียร์งานที่ยังคั่งค้างอยู่ค่ะ
(ก่อนไปฟิลลิปยังเดินเข้ามากระซิบให้กำลังใจยูเลียด้วยนะคะ ว่าไม่ต้องคิดมากน่ะค่ะ)
- "ฟู่.................. (คลาดกับองค์หญิงอีกแล้วหรือเนี่ย...... ............ช่วยไม่ได้ องค์หญิงก็ทรงยุ่ง ๆ อยู่ด้วยนี่นา......)" ยูเลียครุ่นคิดในใจด้วยความผิดหวัง
(ตอนที่ยูเลียมัวแต่คิดเรื่องนี้อยู่ พวกทหารองครักษ์ก็มองตามดยุคดิวนันตาปริบ ๆ พลางพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตา ว่าท่านดยุคจะเปลี่ยนจากคนไม่เอาอ่าว ไปเป็นคนเอาการเอางานได้ถึงขนาดนี้ แต่ก็ทำให้สมกับที่เป็นหลานขององค์ราชินีจริง ๆ ค่ะ พอร้อยเอกยูเลียได้ยินก็เลยหันมา ดุลูกน้องของตนว่าอย่าไปนินทาเจ้านาย ว่าแล้วก็ฝากเรื่องดูแลความปลอดภัยภายในราชวังแทนเธอด้วยค่ะ)

---

- "เอาล่ะ จะใช้วันหยุดพักผ่อนยังไงดีนะ...... ............แต่ก็ไม่ค่อยจะได้หยุดพักมานานจริง ๆ นะเนี่ย จะทำอะไรดีล่ะ...... ซื้อของ...... หาอาวุธ...... ......หรือไม่ก็กลับไปที่ห้อง แล้วอ่านหนังสือ............ ไม่สิ วันหยุดพักผ่อนมันต้องใช้เวลาให้มีคุณค่ามากกว่านี้......" ร้อยเอกยูเลียยืนครุ่นคิดถึงแผนการในวันหยุดที่ได้รับมา อยู่หน้าประตูราชวัง

ร้อยเอกยูเลีย "......จริงสิ ค่อย ๆ ไปเดินลอยชายรอบ ๆ ถนนรอบเมืองที่ไม่ได้ทำมาซะนานดีกว่า หรือไม่ก็ไปยืดเส้นยืดสาย เดินเรื่อยเปื่อยแถว ๆ ถนนเลียบเมืองดูก็น่าจะดีนะ......"

- ในขณะที่ยูเลียกำลังจะออกจากเขตราชวัง ก็สังเกตเห็นผู้หญิงกลุ่มใหญ่ ที่มีทั้งลูกเด็กเล็กแดง สาวน้อยสาวใหญ่ หรือแม้แต่สาวแก่แม่ม่าย มายืนออกันเต็มทางเข้าด้านหน้าราชวัง โดยมีทหารยาม 2 นายเจ้าเก่าหน้าเดิมเป็นคนรับหน้าอยู่ค่ะ
- "จริงหรือเปล่าคะ ที่ท่านยูเลียกลับมาที่แกรนเซลแล้ว?" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยถาม "ท่านยูเลีย...... ท่านยูเลียอยู่ที่ไหน!?" หญิงสาวใส่หมวกตะโกนถามบ้าง

พลทหารดัน "คะ คร้าบคร้าบ...... อย่าผลักสิครับ!"
พลทหารอารูท "ทุก ๆ คน ใจเย็น ๆ นะครับใจเย็น ๆ ......"

- "อะ เอะอะอะไรกันเนี่ย............!?" ร้อยเอกยูเลียเดินเข้ามาถามทหารทั้ง 2 ด้วยความสงสัย
- 2 ทหารหันไปหายูเลียด้วยความตกใจ ที่ร้อยเอกถึงได้โผล่มาได้เวลาขนาดนี้ "อันตราย ถอยไปครับ!!" พลทหารอารูทรีบบอกให้ยูเลียถอย
- แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อได้เห็นยูเลียตัวเป็น ๆ เหล่าหญิงสาวก็ส่งเสียงแหลมปรี๊ดจนดังกระหึ่มไปทั่ว
- "นะ นี่มันอะไรกันเนี่ย............!?" ยูเลียตกตะลึงเล็กน้อย แต่ยังคงไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่เมื่อได้ยินเสียงของเหล่าสาว ๆ ที่ร้องเรียกชื่อของเธอจนดังลั่น แถมยังเฮโลพยายามกรูกันเข้ามาหาเธอ โดยทั้งผลักทั้งดัน 2 ทหารหนุ่มที่ดูท่าจะต้านเอาไว้ไม่อยู่เสียแล้ว ยูเลียเหงื่อตกตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่า หันหลังแล้ววิ่งหนีไปดีกว่า (โฮ่)

- เสียงแหลมเล็กของเหล่าหญิงสาวร้องตามว่า "รอเดี๋ยวสิค้า~! ท่านยูเลีย~❤" และ "ไม่ยอมให้ไปไหนหรอกน้าาาาาา!!" และแล้วกำแพงของ 2 ทหารหนุ่ม ก็ไม่อาจต้านทานพลังฮึดของเหล่าแฟนคลับได้ พลทหารดันโดนเหยียบจนแบนแต๊ดแต๋ ส่วนพลทหารอารูทก็โดนผลักจนกระเด็นตกลงไปในทะเล (หยา พลังของหญิงสาวช่างน่ากลัวเสียนี่กระไร) ณ เวลานี้ ด้านหน้าพระราชวังราวกับเกิดจลาจลอยู่ก็ไม่ปาน

---

- "ฮ้า ฮ้า ฮ้า............" ร้อยเอกยูเลียหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน จากการวิ่งหนีตาย (?) เข้ามาหลบภัยในราชวัง
- "ร้อยเอกยูเลียครับ!" ทหารองครักษ์ 2 นายวิ่งเข้ามาดูอาการร้อยเอกของพวกเขาด้วยความเป็นห่วง องครักษ์อีกนายพลางถามว่า "ปิดประตูราชวังให้ก่อนแล้ว บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ"
- "อะ อา...... ไม่เป็นไร" ยูเลียพลางลุกยืนขึ้นแล้วถามลูกน้องของตนต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า

ร้อยเอกยูเลีย "วะ ว่าแต่ เมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่............?"
ทหารหน่วยองครักษ์2 "อะ เอ่อ............ เท่าที่เห็น รู้สึกว่าจะเป็นเหล่าแฟน ๆ ของร้อยเอกยูเลียนะครับ จะว่าไป เมื่อเช้านี้ก็มีจดหมายแฟน ๆ ส่งมาที่ราชวังเป็นจำนวนมหาศาลเลยด้วย...... คงจะมีอะไรเกี่ยวข้องสักอย่างมั้งครับ"
ร้อยเอกยูเลีย "จะ จดหมายแฟน ๆ ............?"

- ยูเลียเหงื่อตก ทวนคำด้วยความรู้สึกประมาณว่า งงสุด ๆ

ทหารหน่วยองครักษ์1 "ดูเหมือนว่าเมื่อวาน จะมีสำนักพิมพ์ของที่ไหนสักแห่ง พิมพ์นิตยสารรวมบทความพิเศษออกมาน่ะครับ ได้ยินมาว่าเขียนถึงบทบาทของร้อยเอกบน [นครลอยฟ้า] 『浮遊都市』 เยอะแยะไปหมดเลยด้วย......"

- ยูเลียเหงื่อตกเป็นคำรบ 2

ทหารหน่วยองครักษ์2 "อ้อ นึกออกแล้ว ในช่วงที่ร้อยเอกไม่อยู่ มีนักข่าวหลายคนบอกว่ามาจากลีเบร์ลสาร หรืออะไรเนี่ยแหล่ะครับ...... บอกว่าจะเรียบเรียงบทความพิเศษของทางเรา ก็เลยอยากจะขอรวบรวมข้อมูล หรืออยากจะให้ได้รับความนิยมในระดับชาติอะไรประมาณนี้......"

- ยูเลียหน้าซีด พลางบอกให้ลูกน้องของตนไม่ต้องพูดอะไรอีก เธอหันไปที่หน้าประตู พลางครุ่นคิดในใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ร้อยเอกยูเลีย "(บทความพิเศษในนิตยสาร...... จดหมายแฟน ๆ ............ ทะ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...... ......ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ไม่ได้เป็นมนุษย์ที่ยิ่งใหญ่แบบนั้นสักหน่อย...... จะว่าไป ฝ่าบาทเองก็ทรงประเมินค่าฉันสูงด้วยเหมือนกันแต่ว่า......)

- "(แต่ว่าฉันก็แค่ อยากจะปกป้ององค์หญิงเท่านั้นเอง...... แล้วช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้ทำการคุ้มครองเท่าที่ควรด้วย...... เรื่องนี้ก็คง............ ......ช่วยไม่ได้เหมือนกันเช่นนั้นหรือ......)" ร้อยเอกยูเลียครุ่นคิดด้วยความเศร้าใจ
- ถัดเข้าไปในพระราชวัง "คุณนายฮิลด้า" 『ヒルダ夫人』 และเมดสาว "เชีย" 『シア』 ได้มาส่ง "อัครสังฆราชคาแลนท์" 『カラント大司教』 ที่มาแจ้งหมายกำหนดการพิธีมิซซาของวันพรุ่งนี้
- "โอ ท่านยูเลีย ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้...... มีอะไรเกิดขึ้นเช่นนั้นหรือคะ?" เมื่อเดินมาจนถึงหน้าประตู แล้วเห็นยูเลียกับลูกน้องของเธอยืนอยู่ คุณนายฮิลด้าจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
- "อ๊ะ เปล่าค่ะ............" ยูเลียปฏิเสธ แล้วก็หันไปทักทายอัครสังฆราช พร้อมกับขอโทษที่ช่วงนี้ตัวเธอไม่ค่อยได้ไปเข้าร่วมพิธีมิซซา ซึ่งอัครสังฆราชคาแลนท์ก็เข้าใจว่ายูเลียงานยุ่ง จึงบอกกับเธอว่า ไม่ต้องคิดมากค่ะ
- ในขณะที่อัครสังฆราชคาแลนท์กำลังจะกลับไปที่โบสถ์ ยูเลียก็นึกอะไรบางอย่างออก เธอเรียกให้อัครสังฆราชหยุกสักครู่ แล้วเดินเข้าไปหาเขา เพื่อขอร้องอะไรบางอย่าง

---

- ที่หน้าประตูราชวัง 2 ทหารหนุ่มที่กลับมาตั้งตัวติดแล้ว ยังคงเป็นหนังหน้าไฟ ต้านพลังของเหล่าแฟนคลับสาวน้อยสาวใหญ่
- ทันใดนั้น ประตูราชวังก็เปิดออก 2 ทหารหนุ่มเกิดอาการผวาอีกครั้ง ส่วนสาว ๆ ก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันอย่างดีอกดีใจ ด้วยความเข้าใจว่าท่านยูเลียกำลังจะออกมา แต่...... ก็ต้องผิดหวังไปตามระเบียบ เพราะคนที่ออกมามีแค่อัครสังฆราชกับ "ซิสเตอร์ เอลเลน" 『シスター・エレン』 อีกคนเท่านั้น โดยไม่มีใครฉุกใจเลยว่า ซิสเตอร์ที่เห็นคนนี้ก็คือ "ร้อยเอกยูเลีย" ปลอมตัวมานั่นเอง
แกรนเซล - เขตเมืองด้านเหนือ 『グランセル・北街区』
- "ฟู่.................." ร้อยเอกยูเลียในชุดของซิสเตอร์ เอลเลนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อออกมาจากเขตพระราชวังได้

อัครสังฆราชคาแลนท์ "......ยูเลียคุง รู้สึกว่าจะเป็นไปได้ด้วยดีนะ"
ซิสเตอร์ เอลเลน "คะ ค่ะ............ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ต้องรบกวนอัครสังฆราชคาแลนท์อีกครั้ง"
อัครสังฆราชคาแลนท์ "ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร แต่เธอเองก็ลำบากเหมือนกันนะ ที่พวกผู้หญิงแสดงอาการคลั่งไคล้ใส่แบบนั้น........."

- ทันใดนั้นเอง "พันตรีมิวเลอร์" 『ミュラー少佐』 ได้เดินเข้ามา และสังเกตเห็นคนทั้ง 2 กำลังยืนคุยกันอยู่ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้ง 2
- "(พะ พันตรีมิวเลอร์!?)" ซิสเตอร์ เอลเลน (ยูเลีย) ตกใจที่เห็นมิวเลอร์ เธอรีบหลบไปอยู่ข้างหลังอัครสังฆราชคาแลนท์

ซิสเตอร์ เอลเลน "(ทะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่...... ถ้าจำไม่ผิด เขาน่าจะออกเดินทางไปจากลีเบร์ลแล้วนี่......!?)"

- มิวเลอร์จ้องมองไปยังซิสเตอร์ เอลเลน ก่อนที่จะกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ ว่า

พันตรีมิวเลอร์ "............ขอโทษที่เสียมารยาท แต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าร้อยเอกยูเลีย ก็ปฏิบัติหน้าที่ซิสเตอร์ด้วยเหมือนกัน"

- ซิสเตอร์ เอลเลน (ยูเลีย) ได้ยินก็ถึงกับตกใจสุด ๆ เพราะไม่คิดว่า เพียงเห็นแค่แวบเดียว มิวเลอร์ก็ดูการปลอมตัวของเธอออกได้ "อะ อะ เอ่อ............ ......ไม่หรอก นี่มัน........." เธอรีบหาคำอธิบาย

พันตรีมิวเลอร์ "อันที่จริง เพราะมีเรื่องที่ต้องสะสางของเจ้าบ้ายอนั่นเหลืออยู่น่ะ...... เลยได้แยกตัวแวะมาที่ลีเบร์ลอีกครั้ง ก่อนนี้ก็ไมีโอกาสได้ไปกล่าวลาร้อยเอกด้วย อ้อ.................. ......ตอนนี้เรียกว่าซิสเตอร์ ยูเลียจะเหมาะกว่าหรือเปล่า"
ซิสเตอร์ ยูเลีย "พะ พันตรี............!"
อัครสังฆราชคาแลนท์ "อืมม์.................. ยูเลียคุง ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวจริงต่อหน้าท่านผู้นี้แล้วนะ"

- อัครสังฆราชคาแลนท์เอ่ยขึ้น พร้อมทั้งขอตัวกลับไปเตรียมพิธีมิซซาช่วงบ่ายที่โบสถ์ ยูเลียก็ได้แต่ยืนมองตาปริบ ๆ ร้องเรียกอัครสังฆราชที่ปล่อยให้เธอ อยู่กับมิวเลอร์ตามลำพังเพียง 2 ต่อ 2
- "......นั่นคืออัครสังฆราชคาแลนท์ผู้มีชื่อเสียงคนนั้นเองน่ะหรือ" มิวเลอร์กล่าวขึ้น ยามเฝ้ามองอัครสังฆราชคาแลนท์เดินจากไป

พันตรีมิวเลอร์ "อืมม์ น่าจะไปกล่าวทักทายเอาไว้ก่อนนะ"
ซิสเตอร์ ยูเลีย "......อะ เอ่อพันตรี เรื่องนี้ จริง ๆ แล้วมีที่มาที่ไปเล็กน้อยนะคะ......"

- ในขณะที่ยูเลียกำลังจะเริ่มอธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สาว ๆ แฟนคลับก็เดินออกมา พร้อมกับอุบอิบด้วยความเสียดายที่ไม่เจอตัวท่านยูเลีย

ซิสเตอร์ ยูเลีย "(......คึ............ ได้เวลาที่ผู้หญิงพวกนั้นกลับกันแล้วเหรอเนี่ย............! ถ้าโดนเห็นที่นี่ล่ะก็ทุกอย่างก็จบกันพอดี...... ต้องทำอะไรสักอย่าง............!?)"

- มิวเลอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่นึง

พันตรีมิวเลอร์ "......ร้อยเอก ถ้าไม่รังเกียจใช้ชั้นเป็นคนอำพรางก็ได้"
ซิสเตอร์ ยูเลีย "เอ๊ะ............!?"
พันตรีมิวเลอร์ "ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่รู้สึกว่าคุณกำลังประสบกับปัญหาบางอย่างอยู่ แล้วในเวลาอย่างนี้ การทำตัวแบบไม่กลัวเกรง กลับจะทำให้ตัวจริงเปิดเผยออกมาแทนนะ ถ้าไม่รังเกียจ ให้ชั้นไปส่งในที่ ๆ ปลอดภัยเถอะ"
ซิสเตอร์ ยูเลีย "พันตรีมิวเลอร์............"

- ตอนแรก ยูเลียรู้สึกลังเลใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงพวกสาว ๆ ใกล้เข้ามา เธอก็รีบตอบตกลงรับความช่วยเหลือจากมิวเลอร์ทันทีค่ะ
- สาวคนหนึ่งที่เดินออกมาจากราชวังพร้อมกับเพื่อน ๆ สะดุดใจอะไรบางอย่าง เมื่อได้เห็นซิสเตอร์หน้าคุ้น ๆ กำลังเดินตามทหารจักรวรรดิผ่านหน้าไป แต่สุดท้ายก็พึมพำกับตัวเองว่า คงจะรู้สึกไปเองค่ะ
แกรนเซล - เขตเมืองด้านตะวันออก 『グランセル・東街区』
- ที่ลานพักผ่อนหลังห้างเอเดล เมื่อมิวเลอร์เห็นว่าไม่มีวี่แววของใคร ยูเลียจึงวางใจเดินไปที่ม้านั่ง ถอดผ้าคลุมผม พลางถอนหายใจ แล้วนั่งลงอย่างโล่งอก

ร้อยเอกยูเลีย "......ให้เห็นในเรื่องที่ไม่น่าดูไปเสียแล้วสินะคะ"
พันตรีมิวเลอร์ "ไม่หรอก......"

- พูดจบ มิวเลอร์ก็เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ยูเลีย

พันตรีมิวเลอร์ "เพราะชั้นเองก็คุ้นเคยกับการซ่อนตัวหนีไปรอบ ๆ อยู่เหมือนกัน ถึงส่วนใหญ่ จะมาจากปัญหาที่เจ้าโอลิเวียร์มันก่อขึ้นมาก็เถอะ"
ร้อยเอกยูเลีย "ฮะฮะ อย่างนั้นหรือคะ ..................แต่อันที่จริง มันก็น่าสมเพชที่สุดอยู่ดีค่ะ เพราะความวุ่นวายแค่นั้น ทำให้ออกมาพักผ่อนไม่ได้อย่างใจนึก ไม่คิดเลยว่าจะทำให้ผู้หญิงพวกนั้นสงบลงไม่ได้ แล้วออกมาด้วยสภาพแบบนี้......."
พันตรีมิวเลอร์ "..................................... ......ชั้นว่าร้อยเอกไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก............"
ร้อยเอกยูเลีย "เปล่าค่ะ ไม่ได้หมายความเช่นนั้น...... แต่เป็นเพราะตัวฉันไม่มีประโยชน์ในฐานะทหารองครักษ์เลยจริง ๆ ต่างหากค่ะ ......ตอนที่เหตุการณ์ปฏิวัติเกิดขึ้นก็เป็นเช่นนี้ เพราะฉันไร้ความสามารถ องค์หญิงถึงได้ถูกศัตรูจับตัวไป ......ตอนที่นครหลวงถูก [องค์กร] บุกเข้าโจมตีก็เช่นกัน ทั้ง ๆ ที่มีภัยมาถึงตัวองค์หญิงแล้ว แม้แต่จะไปอยู่ตรงที่นั้น ฉันก็ยังทำไม่ได้เลย"

- ยูเลียหยุดครุ่นคิด ก่อนที่จะพูดต่อด้วยสีหน้าเศร้าใจ

ร้อยเอกยูเลีย "ฉันที่น่าจะต้องอยู่เคียงข้างองค์หญิงยิ่งกว่าผู้ใด กลับได้รับการติดต่อให้ทราบเรื่องในภายหลัง...... ฉัน............ คนอย่างฉันนี่มัน......!"

- มิวเลอร์ที่นั่งเงียบฟังยูเลียด่าทอตัวเองมาตลอด ก็ให้กำลังใจเธอว่า

พันตรีมิวเลอร์ ".........เอาเถอะ ไม่จำเป็นต้องคิดมาก ไหน ๆ องค์หญิงคลอเดียก็ทรงปลอดภัยดีแล้ว มนุษย์ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหน ก็ไม่ได้เก่งกาจไปซะทุกเรื่องหรอกนะ......"
ร้อยเอกยูเลีย "..................เรื่องนั้น ฉันก็หวังว่าจะเข้าใจอยู่เหมือนกันค่ะ แต่ดูเหมือนว่าคนอย่างฉัน จะไปโชว์หราอยู่บนหน้าปกพวกนิตยสาร แล้วไปสร้างความวุ่นวายให้กับวงสังคม ได้รับการตีค่าให้เป็นผู้มีความชอบในการหยุดยั้ง [เหตุการณ์ประหลาด] ทั้งยังมีข่าวออกมาว่าจะได้เลื่อนขั้นด้วย ฉันที่ไร้ค่าเช่นนี้............"

- ยูเลียหยุดพูด แล้วครุ่นคิดกับตัวเอง

ร้อยเอกยูเลีย ".........มันก็ดีอยู่หรอก เพราะฉันก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเมื่อมีคนมายกยอ แล้วการเลื่อนขั้นก็คงจะเป็นเรื่องน่ายินดีด้วยกระมัง แต่หากเป็นเช่นนั้น ภาระหน้าที่ก็จะตามมามากขึ้นยิ่งกว่าตอนนี้ ......แล้วฉัน ก็จะยิ่งห่างออกจากองค์หญิงมากขึ้นเรื่อย ๆ ............"
พันตรีมิวเลอร์ "......................................."

ร้อยเอกยูเลีย "............น่าอิจฉาพันตรี...... ที่ได้ไปคุ้มครองพระโอรสโอลิเวิร์ตด้วยตัวคุณเอง แม้ตามปกติจะไม่ให้เห็นตัว แต่เมื่อถึงคราวคับขันก็ไปอยู่เคียงข้างได้ทุกครั้ง และไม่เพียงแค่คุ้มครอง แต่ยังคอยเป็นกำลังให้ด้วยวิธีการอันหลากหลาย ......เมื่อเทียบกับฉันแล้ว ในยามที่องค์หญิงรู้สึกเป็นทุกข์ แม้แต่จะส่งเสียงไปหาก็ยังทำไม่ได้เลย ทั้ง ๆ ที่องค์หญิงรู้สึกเจ็บปวดและเป็นทุกข์ ที่ต้องแบกรับภาระหน้าที่อันหนักอึ้งอย่างการสืบทอดราชบัลลังก์อยู่แท้ ๆ ......"

- "......ร้อยเอก สำหรับเรื่องนั้นคนอย่างชั้นพูดออกไป อาจจะรู้สึกว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่ว่า......" มิวเลอร์เอ่ยขึ้นเรียบ ๆ

พันตรีมิวเลอร์ "............เรื่องนั้น คือความโชคดีไม่ใช่หรือ?"
ร้อยเอกยูเลีย "! เอ๊ะ............!? ......พันตรี หมายความว่าอย่างไร...............?"
พันตรีมิวเลอร์ "............เปล่า แต่ถ้ารู้สึกไม่ดีก็ต้องขอโทษด้วย...... เพียงแต่อยากจะบอกว่า มันก็เหมือนกับหน้าที่ปกป้องคุ้มครองเจ้าบ้ายอนั่น ที่ติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิดน่ะ ถึงขนาดเคยนึกอิจฉาในความจงรักภักดีของร้อยเอกนิด ๆ ด้วย"
ร้อยเอกยูเลีย "หน้าที่ปกป้องคุ้มครองพระโอรสโอลิเวิร์ต...... อ้อ ถ้าจำไม่ผิดตระกูลแวนเดอร์ของพันตรีมิวเลอร์ก็คือ......"
พันตรีมิวเลอร์ "......คือตระกูลทหารที่คอยปกป้องราชวงศ์จักรพรรดิ แย่จริง ๆ มาเกิดในตระกูลแบบนั้นได้เนี่ย ถือว่าเป็นชายที่อับโชคเสียจริงนะ"
ร้อยเอกยูเลีย "ฮะฮะ............ เป็นงานใหญ่จริง ๆ ด้วยนะคะ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าอีกฝ่ายคือพระโอรสโอลิเวิร์ตคนนั้นล่ะก็......"
พันตรีมิวเลอร์ "ถูกต้อง ตรงตามคาดเลยล่ะ"

- พอยูเลียพูดถึงโอลิเวียร์ มิวเลอร์ก็ถึงกับเดือดปุด ๆ ก่อนที่จะพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

พันตรีมิวเลอร์ "......ร้อยเอก การที่ได้รับใช้คนสำคัญของตัวเอง แล้วสามารถทุ่มเทให้กับมันได้นั้น คือความโชคดีไม่ใช่หรือ? ถึงแม้เรื่องนี้จะเป็นความคิดเห็นเอาแต่ได้ของชั้น ที่มีเจ้านายที่ชอบสร้างปัญหาก็เถอะนะ"
ร้อยเอกยูเลีย "......ไม่หรอกค่ะ ไม่แน่ว่า.................. การที่มานั่งทุกข์ใจอยู่แบบนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้วกระมัง ถึงแม้จะไม่รู้ว่า ฉันที่ไม่สามารถปกป้องคุ้มครององค์หญิงได้ จะคู่ควรเรียกว่าเป็นทหารแห่งหน่วยองครักษ์ได้จริงหรือไม่ก็ตาม......"
พันตรีมิวเลอร์ "............ร้อยเอก ชั้นจะบอกร้อยเอกถึงวิธีดี ๆ ที่จะทำให้จิตใจสดชื่นสักอย่างเอามั้ย"

- มิวเลอร์ลุกขึ้นเดินออกไป ยูเลียยืนขึ้นตามแบบงง ๆ

ร้อยเอกยูเลีย "จิตใจสดชื่น...... หรือคะ?"
พันตรีมิวเลอร์ "ใช่ แต่มีเงื่อนไขว่า...... เรื่องนี้ชั้นขอให้เป็นไปอย่างไม่เป็นทางการนะ"

แกรนอารีน่า 『グランアリーナ』
- "......ตัดสินแพ้ชนะในครั้งเดียว เพียงแต่จะจำกัดอาร์ทหรืออุปกรณ์ที่จะใช้" พันตรีมิวเลอร์กล่าวต่อร้อยเอกยูเลีย (ที่ไปเปลี่ยนชุดมาแล้ว) ที่ยืนประจัญหน้ากับเขาอยู่กลางสนามประลองยุทธ์

ร้อยเอกยูเลีย "......อย่างนี้นี่เอง ดูท่าว่าสิ่งนี้ จะทำให้จิตใจสดชื่นขึ้นได้เป็นอย่างดีจริง ๆ นะคะ ถึงแม้จะไม่รู้สึกว่าจะสามารถเอาชนะอีกฝ่าย ซึ่งเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งตระกูลแวนเดอร์ ที่มีชื่อเสียงในเอเรโบเนียได้ก็ตาม......"
พันตรีมิวเลอร์ "หึหึ ไม่ต้องเกรงใจ"

- มิวเลอร์และยูเลียต่างเตรียมพร้อม ชักดาบคู่กายขึ้นมา

พันตรีมิวเลอร์ "ถ้าอย่างนั้นร้อยเอก...... จะบุกเต็มที่แล้วนะ!"

- มิวเลอร์ - - 『ミュラー』 -

- เมื่อเริ่มการต่อสู้ มิวเลอร์จะใช้ S-craft "ฮะจะเคนโช (กำจัดมารร้าย เปิดเผยร่างจริง)" ของเขาทันทีค่ะ (ถ้าโชคดีมาก ๆ เมื่อเริ่มการต่อสู้หากเราได้เทิร์นก่อนมิวเลอร์แล้วล่ะก็ ให้ยูเลียใช้ Craft "มิราจเบิร์ก" เพื่อป้องกันทุกรูปแบบ 1 ครั้ง ก็จะรอดจาก S-craft ของมิวเลอร์ ในการโจมตีครั้งแรกได้ค่ะ) ▼โดยแพทเทิร์นเพื่อมุ่งสู่ชัยชนะ ก็ดังนี้เลยนะคะ - โจมตีธรรมดา => S-craft (เก็บแค่ 100 หน่วยก็พอค่ะ) => หากเลือดเหลือประมาณ 3,500 - 4,000 หน่วย (สังเกตสีหน้ายูเลีย) ให้ใช้อาร์ท "เทียร์รอล" เพิ่มเลือด เท่านี้ก็ชนะได้แบบฉิวเฉียดจริง ๆ ค่ะ

☆ไม่ว่าจะชนะการต่อสู้ในครั้งนี้ได้หรือไม่ก็ตาม ก็ไม่มีผลต่อไอเทมหรือมิร่าที่จะได้รับหลังจบ Episode
จะมีผลก็แต่คำพูดหลังจบการต่อสู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นค่ะ☆

- ในกรณีที่ชนะ มิวเลอร์จะเอ่ยชมด้วยความประหลาดใจมาก ที่ยูเลียสามารถเอาชนะเขาได้ค่ะ
(ในกรณีที่แพ้ มิวเลอร์จะถามยูเลียว่า "......แพ้ แล้วมีอะไรสูญเสียไปงั้นหรือ?" ซึ่งก็คล้าย ๆ กับบทพูดกรณีที่เอาชนะได้ค่ะ ส่วนบทสนทนาต่อไปนี้ เป็นกรณีที่เอาชนะมิวเลอร์ได้นะคะ)
- "ร้อยเอก............" มิวเลอร์เอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ยูเลีย

พันตรีมิวเลอร์ "......คุณบอกว่าไม่สามารถปกป้องผู้ที่สมควรปกป้องได้ ......แล้วมีอะไรสูญเสียไปงั้นหรือ?"
ร้อยเอกยูเลีย "? ......พันตรี..................?"

พันตรีมิวเลอร์ "......การวัดคุณค่าของคนเรา ด้วยการที่ได้จินตนาการถึงยามที่สูญเสียมันไป เป็นวิธีที่รวดเร็วง่ายดายที่สุด ไม่ได้เป็นเพียงทฤษฎี แต่รูปร่างอันแท้จริงก็จะมองเห็นขึ้นมาได้ ......ตอนนี้ ลองจินตนาการถึงโลกที่ไม่มีตัวเองอยู่ดูสิ และถ้าหากทำยังไง ๆ ก็ยังมีเรื่องไม่สบายใจหลงเหลืออยู่อีกล่ะก็...... ร้อยเอก ต้องตัดสินเรื่องนั้นด้วยตัวคุณเองแล้วล่ะ"
ร้อยเอกยูเลีย "............เรื่องไม่สบายใจ......"

- ยูเลียทวนคำด้วยสีหน้ากังวลใจ จากนั้นจึงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหลับตาลงจินตนาการตามที่มิวเลอร์บอก

ร้อยเอกยูเลีย "(องค์หญิง.................. ............นึกแล้วเชียวว่าหม่อมฉัน......) พันตรี.................. .........ขอบคุณจริง ๆ เพราะคุณช่วยเหลือ ทำให้ความสับสนในใจหายไปได้แล้วค่ะ การสั่งสอนนี้ จะขอระลึกเอาไว้ในใจเสมอค่ะ"
พันตรีมิวเลอร์ "หึหึ ก็แค่จำเขามาพูดอีกที เพราะเวลาที่เหนื่อยหน่ายกับเจ้าหมอนั่น ชั้นก็เคยไปประดาบกับท่านลุง ขับไล่ความเศร้าหมองอยู่บ่อย ๆ"

- "......ได้เวลาที่ชั้นจะกลับประเทศได้แล้วมั้ง เพราะถึงยังไงก็เป็นห่วงเจ้าบ้ายอนั่นอยู่ดีน่ะ" มิวเลอร์หันอีกไปฝั่ง พร้อมกับกล่าวยิ้ม ๆ

ร้อยเอกยูเลีย "หึหึ............ เช่นนั้นหรือคะ รบกวนฝากความคิดถึงถึงพระโอรสด้วยนะคะ"
พันตรีมิวเลอร์ "......ทราบแล้ว ขอให้องค์หญิงคลอเดียทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรงเช่นกัน"

---

"------องค์หญิงคลอเดีย หม่อมฉันตัดสินใจเรื่องนึงได้แล้ว
หม่อมฉัน จะสนับสนุนท่านที่จะขึ้นเป็นราชินีเรื่อยไป
เป็นหน้าที่สำคัญที่ได้รับมาจากฝ่าบาท
......ถึงแม้เมื่อได้เลื่อนขั้นไปแล้ว
จะทำให้โอกาสที่จะได้พบท่านลดลงก็ตาม......
แต่หม่อมฉันอยากจะเป็นกำลังให้ท่าน
ขอได้ทรงอภัยให้กับความมุ่งมั่นที่เห็นแก่ตัวนี้ด้วยเถอะนะเพคะ"

---

สวนลอยฟ้า 『空中庭園』
- "รู้สึกกระดากใจ ที่ต้องเข้าไปรบกวนฝ่าบาทในระหว่างทรงงานอยู่หรอก แต่ว่า......" ร้อยเอกยูเลียหยุดยืนอยู่หน้าตำหนักราชินี ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะเข้าเฝ้าองค์ราชินีเพื่อต้องการทูลอะไรบางอย่าง
- "อ้าว คุณยูเลีย......?" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ณ เบื้องหน้าของยูเลีย "องค์หญิงคลอเดีย" 『クローディア姫』 กำลังเดินออกมาจากตำหนักราชินี ข้าง ๆ นั้น "ซิก" 『ジーク』 ฮะยะบุสะสีขาวคู่ใจ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งลีเบร์ล ก็กำลังเกาะราวบันไดส่งเสียงทักทายยูเลียเช่นเดียวกัน

ร้อยเอกยูเลีย "............อะ องค์หญิง!? แล้วก็ซิกด้วย............ ทะ ทำไมถึงได้......"

- องค์หญิงคลอเดียเดินเข้าไปใกล้ ๆ ยูเลีย

องค์หญิงคลอเดีย "......อ๊ะ หมายถึงการดูงานที่ราชคฤหาสน์เอลเบหรือคะ? หึหึ พอดีว่าวันนี้ชาวเมืองที่ไปมีน้อย ก็เลยได้กลับมาเร็วขึ้นน่ะค่ะ"
ร้อยเอกยูเลีย "เช่นนั้นเองหรือเพคะ........."
องค์หญิงคลอเดีย "เอ คุณยูเลียต่างหาก ได้ยินมาว่าวันนี้หยุดนี่คะ.........?"
ร้อยเอกยูเลีย "ชะ ใช่เพคะ............ หึหึ ก็ได้เพลิดเพลินไปกับวันหยุดอันแสนสนุกที่ไม่ค่อยจะมีมานาน แล้วเพราะโชคดีได้ไปเจอเพื่อน ที่ไม่ค่อยได้เจอกันโดยบังเอิญ...... ก็เลยสนุกจนลืมเวลาไปเลยเพคะ ต้องขอบพระทัยฝ่าบาทที่ได้พระราชทานวันหยุดมาให้"
องค์หญิงคลอเดีย "อย่างนั้นเองหรือคะ......"

- ยูเลียเล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ อย่างมีความสุข องค์หญิงคลอเดียได้ฟังก็รู้สึกยินดีไปด้วย

องค์หญิงคลอเดีย "......เอ่อ คุณยูเลียคะ ขอบคุณที่คอยสนับสนุนมาตลอดนะคะ"
ร้อยเอกยูเลีย "! เอ๊ะ............!?"
องค์หญิงคลอเดีย "ไม่ทันนึกถึงมาก่อนจนถึงตอนนี้ ว่ายังไม่ได้กล่าวขอบคุณเลย...... คิด ๆ ดูแล้ว คนที่สอนเรื่องราวต่าง ๆ ให้ดิฉันซึ่งไม่มีพ่อแม่นั้น ก็คือคุณยูเลียสินะคะ ไม่ว่าจะเป็นวิชาป้องกันตัวเองหรือการเตรียมตัวเตรียมใจอย่างตรงไปตรงมา...... ในขณะที่ไม่ทันนึกถึง ก็ได้รับการสั่งสอนเรื่องต่าง ๆ มากมาย ......ดิฉันคงจะ เติบโตขึ้นมาด้วยการมองแผ่นหลังของคุณยูเลียกระมังคะ........."

- จู่ ๆ องค์หญิงคลอเดีย ก็ดูเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่าง พลางพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

องค์หญิงคลอเดีย "จริงด้วย เสด็จย่าเองก็ทรงพระสรวลออกมาด้วยล่ะค่ะ ทรงตรัสถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ............ อย่างเรื่องวิธีการเดิน หรือไปจนถึงการแสดงความรู้สึก ว่าดิฉันเหมือนคุณยูเลียอะไรแบบนั้นน่ะค่ะ......"
ร้อยเอกยูเลีย "......................................."

- ยูเลียได้ยินก็ยืนอึ้งไปครู่นึง ราวกับฉุกใจคิดอะไรได้บางอย่าง

องค์หญิงคลอเดีย "......คุณยูเลีย? มีอะไรเหรอคะ?"
ร้อยเอกยูเลีย "เปล่าเพคะ.................. (ฉัน........................ อยู่เคียงข้างองค์หญิงมาตลอด มีตัวตนของฉัน อยู่เคียงข้างองค์หญิง ทั้ง ๆ ที่เป็นเช่นนั้น พอมองไม่เห็นองค์หญิงทีไร ก็ดันไปตกอยู่กับความกังวลใจซะได้............ จริง ๆ เลยนะ คนอย่างฉันเนี่ยมัน......)"
องค์หญิงคลอเดีย "................................???"

- ยูเลียค่อย ๆ เดินเข้าไปหาองค์หญิงคลอเดีย ที่มีสีหน้ากังวลใจกับท่าทางของยูเลีย

ร้อยเอกยูเลีย "..................คลอเซ่ ตั้งแต่นี้ต่อไปดิฉัน ไม่อาจอดทนรออยู่เบื้องหลังของท่านได้อีกแล้ว แต่จะขอปกป้องท่าน สนับสนุนท่านด้วยมือคู่นี้ ทั้งในฐานะข้ารับใช้ ทั้งในฐานะเพื่อน ......รวมทั้งในฐานะพี่สาวด้วยค่ะ ......เพราะฉะนั้น กรุณาอย่าทำอะไรเกินควร และเมื่อถึงคราวจำเป็น ต้องส่งเสียงเรียกหาดิฉันนะคะ"

องค์หญิงคลอเดีย "คุณยูเลีย........................ ......หึหึ แน่นอนค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดเอาแต่ใจ แล้วเผลอไปอ้อนอีกหรือเปลานะคะ...... คุณยูเลีย จากนี้ไปก็ขอรบกวนด้วยนะคะ"
ร้อยเอกยูเลีย "..................ค่ะ"

---

- ท่ามกลางบรรยากาศที่สดใส ยูเลียตระเตรียมน้ำชา ส่วนองค์หญิงคลอเดียได้นำแอปเปิ้ลพายที่เธออบกับมือวางลงบนโต๊ะ โดยมีซิกคอยเฝ้าดูอยู่ใกล้ ๆ เหมือนเช่นเคย

------ยามบ่ายของวันนี้
ทั้ง 2 คนค่อย ๆ ร่วมจิบน้ำชาด้วยกัน
ในวันหยุดที่ไม่ค่อยมีมานาน.........
กลิ่นกรุ่นของชาฝรั่งในวันนี้
คงจะไม่มีวันจางหายไปจากใจของยูเลียได้เลย

Episode [วันหยุดของท่านยูเลีย] ~Fin~

☆ได้รับ "ชีพจรจรัส" และ "3000 มิร่า" ค่ะ☆

Related entries:
◆ Sora no Kiseki the3rd (空の軌跡the3rd)